Proces diagnozy i terapii trzeba zaplanować i trafnie poukładać całość. Bardzo często bywa tak, że nieprawidłowa mowa to „wierzchołek góry lodowej”. Zaburzenia mowy łączą się bowiem z innymi dysfunkcjami rozwojowymi, a obraz objawów logopedycznych miesza się z innymi trudnościami.
Co może zrobić logopeda, by uświadomić pacjentom, jak ważna jest higiena głosu? Jaki zaproponować im plan pracy nad emisją głosu?
Dykcja i artykulacja stanowią integralny element emisji głosu. Najczęściej występujące problemy dotyczą realizacji samogłosek nosowych. Zjawisko to uwidacznia się szczególnie podczas odczytywania tekstów.
Dysfonia spastyczna należy do zaburzeń głosu, których podłoże ma charakter psychogenny, czynnościowy, neurologiczny lub może wynikać ze sprzężenia wymienionych czynników. W terapii logopedycznej pomocne są ćwiczenia obniżające napięcie mięśni biorących udział w fonacji. Natomiast pewnego rodzaju trudnością może być dobór materiału lingwistycznego, gdy terapia prowadzona jest w języku obcym, np. angielskim.
W pracy z pacjentem z rozszczepem logopeda nie może realizować tylko głównych celów terapii mowy rozszczepowej. Powinien też zadbać o higienę i emisję głosu tych pacjentów w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia czynnościowych zaburzeń głosu.
W jaki sposób problemy z funkcjonowaniem układu pozapiramidowego: z drżeniem samoistnym, chorobą Parkinsona, pląsawicą, atetozą, dystonią, mioklonią, tikami oraz z zaburzeniami psychogennymi wpływają na zaburzenia głosu? Jak prowadzić terapię głosu w tego rodzaju zaburzeniach?
Objawy jąkania pojawiają się u części małych dzieci w okresie intensywnego rozwoju mowy i języka. Niepłynność może ustąpić samoistnie lub utrwalać się i nasilać. Kluczowa do prawidłowego zdiagnozowania jest odpowiedź na pytanie: czy objawy występujące u dziecka to zwykła niepłynność mowy, czy jąkanie?
Specyficzne trudności dzieci afatycznych w nauce czytania i pisania wymagają zróżnicowanych metod terapeutycznych. Niezwykle ważne przy tym są skuteczne motywowanie dzieci oraz wzajemna współpraca specjalistów i rodziców.
Diagnozowanie i terapia dzieci z niedokształceniem mowy o typie afazji odbywa się głównie na pograniczu psychologii i logopedii. Logopeda jest przygotowany do oceny mowy i sprawności językowej, a psycholog odpowiada za prawidłową ocenę rozwoju psychoruchowego, w tym inteligencji, pamięci, emocji, uwagi i funkcji percepcyjnych. Istotna jest tutaj ścisła współpraca psychologa z logopedą.
Adasia poznałam podczas konsultacji logopedycznej. Wszedł do gabinetu razem z mamą. Trzymał ją mocno za rękę. Był milczący. Mimo zachęty nic nie mówił.
Istnieje dość powszechne przekonanie wśród rodziców, że jedną z przyczyn opóźnionego rozwoju mowy wśród dzieci jest bilingwizm. Nie istnieją jednak żadne badania naukowe, które by to potwierdzały. Ważne jest rozróżnienie dwujęzyczności i jej uwarunkowań oraz opóźnienia w mowie.
Słuchanie utworów audialnych może być nie tylko przyjemną nauką czy rozrywką, ale także elementem terapii logopedycznej. Spośród szerokiej gamy audiobooków i słuchowisk logopeda może wybrać takie, które okażą się najlepsze w konkretnym przypadku. Przy ich doborze terapeuta powinien uwzględnić wartość artystyczną utworu, jego formę językową i akustyczną, a także możliwości, zainteresowania i potrzeby dziecka.
