Do grupy osób zagrożonych odchyleniem od zgodnego z kalendarzem rozwoju mowy dojrzewania językowego należą dzieci, u których rozwój neurologiczny może wymagać stymulacji. Jak przeprowadzić diagnozę odruchów ustno-twarzowych i na co zwrócić szczególną uwagę?
Dział: Z praktyki logopedy
Diagnoza i terapia dziecka z trudnościami w karmieniu wymaga od logopedy szerokiej wiedzy. Nierzadko konieczna jest współpraca zespołu interdyscyplinarnego. Autorka omawia wybrane odruchy pierwotne oraz ich korelacje z karmieniem u dzieci rozwijających się normatywnie (bez uszkodzeń OUN).
Do gabinetów logopedycznych zgłasza się coraz więcej pacjentów wymagających złożonej terapii miofunkcjonalnej, prezentujących nieprawidłowe wzorce funkcji prymarnych, dzieci „słabych motorycznie”. Ograniczenie umiejętności wykonywania i koordynacji ruchów warg, języka, żuchwy, trudności w mimice twarzy towarzyszą często nieprawidłowościom w dystrybucji napięcia mięśniowego w obrębie kompleksu ustno-twarzowego.
Autorka przedstawia mechanizm sprzężeń zwrotnych w obrębie ucha oraz odruch strzemiączkowy na tle regulacyjnych mechanizmów autonomicznego układu nerwowego i w odniesieniu do nerwu błędnego. Jakie zmienne poddać analizie? W jaki sposób diagnozować trudności komunikacyjne i poznać ich przyczyny? Jakie terapie stosować?
Odruchy pierwotne to reakcje, które umożliwiają noworodkowi nieświadomy ruch w kierunku źródła pokarmu. W pewnym stopniu chronią go przed niebezpieczeństwem, są postawą obronną na niespodziewane bodźce płynące z otoczenia. Co można zrobić, gdy zbyt długo rządzą niemowlęciem?
Każdy nowy pacjent zamienia logopedę w detektywa szukającego przyczyn zakłóconej komunikacji. Zdajemy sobie sprawę, że interwencja objawowa rzadko się sprawdza w długofalowej perspektywie terapeutycznej.
Logorytmika pozwala efektywnie usprawniać lub korygować słuch i motorykę, a w konsekwencji komunikację językową. Dlatego niezwykle cenna jest przy terapii ORM. W artykule autorka prezentuje wskazówki jak dobierać ćwiczenia do konkretnych zaburzeń.
Autorka wskazuje, dlaczego zabawa i relacja, którą się w niej buduje, jest ważna w procesie diagnostycznym i terapeutycznym dziecka z opóźnionym rozwojem mowy. Przedstawia także zasady zabawy z dzieckiem oraz propozycje zabaw podczas zajęć logopedycznych.
Na przykładzie studium przypadku sześcioletniego chłopca ze złożoną niepełnosprawnością autorka prezentuje program terapii logopedycznej z wykorzystaniem metod, dostosowanych do możliwości i potrzeb dziecka.
Od urodzenia dziecko ćwiczy narządy mowy podczas ssania, gryzienia, połykania, żucia i oddychania. Czynności te są wykonywane codziennie, często i regularnie. Czy realizowane nieprawidłowo wpływają na kształtowanie się artykulacji dziecka? W jaki sposób?
W praktyce zawodowej coraz częściej mamy do czynienia z opóźnionym rozwojem mowy. W wyniku dalszej diagnozy niektóre dzieci z ORM otrzymują orzeczenie o WWR, opinię o potrzebie terapii lub wskazówki do stymulacji w domu i przedszkolu.
Wcześniaki mierzą się z problemami wynikającymi z niedojrzałości narządów i funkcji. Autorka omawia specyfikę tych trudności i wskazuje na ich konsekwencje, które mogą mieć wpływ również na późniejsze trudności z nabywaniem mowy.