Dzieci przedwcześnie urodzone narażone są na różnego rodzaju powikłania, w tym oddechowe, krążeniowe, neurologiczne, zaburzenia układu odpornościowego, krwiotwórczego, problemy okulistyczne, a jedną z najczęściej występujących jest niedojrzałość układu pokarmowego. Wiąże się to z koniecznością zastosowania karmienia parenteralnego lub enteralnego.
Dział: Z praktyki logopedy
Problemy z karmieniem wynikają zwykle z niedojrzałości i (lub) zaburzeń czynnościowych funkcji ssania, ale też z wad w obrębie narządów twarzoczaszki. Mają one wpływ na kształtowanie wzorców karmienia, a w przyszłości – na rozwój mowy.
Na począgku pracy z dzieckiem z zespołem Treachera Collinsa pojawiły się pytania: „Od czego zacząć? Jak zapewnić pacjentowi najlepsze warunki rozwoju mowy i komunikacji? ”. W literaturze na temat tego syndromu brakowało informacji dotyczącej terapii logopedycznej.
Zespół Kabuki (zespół Niikawy-Kurokiego) jest rzadko występującym syndromem dysmorficznym ze współistnieniem wad wrodzonych wielu narządów oraz upośledzeniem umysłowym. Zespół ten ma szerokie i zmienne spektrum kliniczne.
Autorzy charakteryzują dwa podejścia stosowane w terapii jąkania się: Mówienie Bardziej Płynne i Jąkanie Bardziej Płynne. Analizując studium przypadku, przekonują, że w kompleksowej terapii można skutecznie wykorzystać zalety technik stosowanych w obu podejściach.
Logopedzi na Malcie oceniają funkcję połykania, prowadzą także terapię logopedyczną w placówkach rehabilitacji i przychodniach. Terapia funkcji połykania z wykorzystaniem technik specjalistycznych należy też do pielęgniarek, lecz prowadzona jest rzadko.
Logopedzi mogą stanowić wsparcie dla rodziców, decydujących się na włączenie przedskórnej gastrostomii zakładanej endoskopowo u dzieci.
Diagnostyka przesiewowa w grupach ryzyka z użyciem odpowiednich testów ma na celu wczesną identyfikację chorych aspirujących i uchronienie ich od zapalenia płuc, (Hinchey i in. 2005). W jaki sposób dobrać odpowiednie narzędzie diagnostyczne do danego pacjenta?
Wraz z wiekiem u osób zdrowych obserwuje się pogorszenie funkcji połykania. Zmiany te – nazywane presbyfagią – widoczne są już w wieku powyżej 60 lat i dotyczą ok. 40% osób zdrowych, a ich nasilenie i rozpowszechnienie w populacji seniorów wzrasta wraz z wiekiem.
Niewielu logopedów diagnozuje dysfagię u małych pacjentów. Problem ten jednak nie tylko wpływa na ich komfort życia, lecz często staje się podłożem odmiennych doświadczeń ruchowych. Te zaś kształtują motorykę oralną związaną z artykulacją.
W rozpoznawaniu dysfagii przewlekłej kluczowe znaczenie mają wywiad i obserwacja. W miarę możliwości należy przeprowadzić taką rozmowę z rodziną (opiekunem) pacjenta, ale również z samym pacjentem.