Niewielu logopedów diagnozuje dysfagię u małych pacjentów. Problem ten jednak nie tylko wpływa na ich komfort życia, lecz często staje się podłożem odmiennych doświadczeń ruchowych. Te zaś kształtują motorykę oralną związaną z artykulacją.
Dział: Z praktyki logopedy
W rozpoznawaniu dysfagii przewlekłej kluczowe znaczenie mają wywiad i obserwacja. W miarę możliwości należy przeprowadzić taką rozmowę z rodziną (opiekunem) pacjenta, ale również z samym pacjentem.
Z roku na rok pogarsza się jakość mowy oraz wymowy dzieci. Posługują się one coraz uboższym słownictwem, brak w ich wypowiedziach spójności i logiki, zwiększa się liczba wad wymowy. Jakie są możliwe rozwiązania ich trudnej sytuacji?
Dzieci z alalią napotykają na wiele trudności. Skuteczna terapia powinna mieć charakter kompleksowy. Dobór strategii i zadań terapeutycznych należy dostosować do konkretnego dziecka, co wymaga wnikliwej diagnozy.
Zobacz czym charakteryzuje się alalia.
Proces diagnozy i terapii trzeba zaplanować i trafnie poukładać całość. Bardzo często bywa tak, że nieprawidłowa mowa to „wierzchołek góry lodowej”. Zaburzenia mowy łączą się bowiem z innymi dysfunkcjami rozwojowymi, a obraz objawów logopedycznych miesza się z innymi trudnościami.
Co może zrobić logopeda, by uświadomić pacjentom, jak ważna jest higiena głosu? Jaki zaproponować im plan pracy nad emisją głosu?
Dykcja i artykulacja stanowią integralny element emisji głosu. Najczęściej występujące problemy dotyczą realizacji samogłosek nosowych. Zjawisko to uwidacznia się szczególnie podczas odczytywania tekstów.
Dysfonia spastyczna należy do zaburzeń głosu, których podłoże ma charakter psychogenny, czynnościowy, neurologiczny lub może wynikać ze sprzężenia wymienionych czynników. W terapii logopedycznej pomocne są ćwiczenia obniżające napięcie mięśni biorących udział w fonacji. Natomiast pewnego rodzaju trudnością może być dobór materiału lingwistycznego, gdy terapia prowadzona jest w języku obcym, np. angielskim.
W pracy z pacjentem z rozszczepem logopeda nie może realizować tylko głównych celów terapii mowy rozszczepowej. Powinien też zadbać o higienę i emisję głosu tych pacjentów w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia czynnościowych zaburzeń głosu.
W jaki sposób problemy z funkcjonowaniem układu pozapiramidowego: z drżeniem samoistnym, chorobą Parkinsona, pląsawicą, atetozą, dystonią, mioklonią, tikami oraz z zaburzeniami psychogennymi wpływają na zaburzenia głosu? Jak prowadzić terapię głosu w tego rodzaju zaburzeniach?
Autorki zwróciły się prośbą do logopedów – specjalistów zaburzeń płynności mowy z ponad 40 ośrodków na świecie o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące opieki logopedycznej nad małymi dziećmi z jąkaniem w ich krajach. W artykule zaprezentowano wybrane przykłady rozwiązań.
Objawy jąkania pojawiają się u części małych dzieci w okresie intensywnego rozwoju mowy i języka. Niepłynność może ustąpić samoistnie lub utrwalać się i nasilać. Kluczowa do prawidłowego zdiagnozowania jest odpowiedź na pytanie: czy objawy występujące u dziecka to zwykła niepłynność mowy, czy jąkanie?