Jąkanie to złożony problem. Wpływa na jakość mowy osoby jąkającej się, na jej samopoczucie i komfort życia. Skuteczna terapia jąkania musi zawierać oddziaływania logopedyczne oraz psychologiczne, obejmujące osobę jąkającą się i jej najbliższe otoczenie.
Dział: Z praktyki logopedy
Jąkanie jest zaburzeniem mowy spowodowanym nałożeniem się predyspozycji oraz przeżywaniem przez dziecko konfliktu emocjonalnego.
Skuteczność ćwiczeń wzrasta, jeśli mogą być systematycznie realizowane nie tylko w trakcie sesji w gabinecie, ale również w codziennej pracy w domu.
Terapia grupowa i turnusy rehabilitacyjne mogą się przyczynić do upłynnienia mowy osoby jąkającej się, ale także poprawy jakości funkcjonowania psychicznego i społecznego zarówno jej samej, jak i jej rodziny.
Większość dzieci radzi sobie z trudnościami z zachowaniem płynności mówienia przed rozpoczęciem nauki w szkole. Niektóre jednak mogą wymagać wsparcia terapeutycznego ze względu na utrzymujące się czy nasilające objawy jąkania.
Od lat rozwija się gałąź logopedii skupiająca uwagę na zaburzeniach związanych z chorobami neurologicznymi. Mimo niemal dwudziestoletniego kształcenia specjalistów w tej dziedzinie wciąż brakuje nam odpowiednich narzędzi wspomagających diagnozę zaburzeń języka oraz praksji mowy u dorosłych.
W jaki sposób można wykorzystywać Protokół obserwacji do diagnozowania zaburzeń ze spektrum autyzmu ADOS-2 z perspektywy diagnosty niebędącego psychologiem i kto może wykorzystywać ADOS-2 w badaniach?
Diagnoza logopedyczna dzieci dwujęzycznych lub wielojęzycznych, którą logopedzi muszą coraz częściej przeprowadzać, to wyzwanie. Rzadko bowiem się zdarza, że badający zna wszystkie języki, jakimi posługują się dzieci, ma wiedzę na temat etapów nabywania tych języków.
Logopedzi bardzo często obserwują u swoich pacjentów zaburzenia czytania i pisania. W standardach postępowania logopedycznego opisywane są zarówno w wytycznych diagnostycznych, jak i terapeutycznych (m.in. Domagała, Mirecka 2008).
Czynności prymarne oznaczają czynności mające związek z zespołem orofacjalnym i dotyczą przede wszystkim jedzenia, picia i oddychania (Pluta-Wojciechowska 2013). Są fundamentem dla rozwoju mowy, dlatego też niezwykle ważna jest ich ocena w trakcie badania logopedycznego. Nieprawidłowości w zakresie przyjmowania pokarmów, pobierania płynów i dysfunkcje oddechowe mogą mieć różnorodne podłoże, a zatem wsparcie terapeutyczne powinno być interdyscyplinarne i może mieć za każdym razem inną formę. Przyjrzyjmy się 5-latkowi, który trafił na badanie z powodu małej efektywności w terapii logopedycznej, która odbywała się w placówce przedszkolnej. Pomimo prawie dwuletniej pracy logopedy nadal obserwuje się trudności z pionizacją języka, co ma przełożenie nie tylko na artykulację, ale przede wszystkim na pozycję spoczynkową języka i połykanie.
Starzenie się ludzkiego mózgu powoduje szereg zmian natury językowej, wyrażanych zarówno w warstwie fonologicznej, jak i w ilości i jakości stosowanego słownictwa, składni, frazeologii. Gerontologopedia jako subdyscyplina logopedii wyjaśnia procesy komunikowania się osób w starszym wieku oraz określa diagnostykę oraz metodykę pracy z pacjentem.