Profilaktyka wad zgryzu zaczyna się już od pierwszych dni życia dziecka. Pozytywnie na rozwój twarzoczaszki wpływają karmienie piersią, odpowiednia pozycja w trakcie karmienia i snu, prawidłowa pozycja spoczynkowa warg i języka, nosowy tor oddechowy, stopniowe wprowadzanie pokarmów stałych ok. 6. m.ż., a także trening odgryzania, gryzienia i żucia.
Ludzka twarz, z natury, nie jest idealnie symetryczna. Subtelne dysproporcje występują u każdego człowieka – najprawdopodobniej jest to wynik równoważenia się tkanek kostnej i miękkiej podczas intensywnego wzrostu (asymetria strukturalna). Już nawet od ok. 10. tygodnia życia płodowego obserwuje się dominację jednej ze stron i asymetrię w motoryce (asymetria funkcjonalna). Problematyczną natomiast okazuje się sytuacja, w której asymetria jest bardzo widoczna (kwestie estetyczne) oraz gdy różnice funkcjonalne lewej i prawej strony uniemożliwiają bądź utrudniają wykonywanie podstawowych czynności fizjologicznych.
Ocena pozycji spoczynkowej warg i języka jest podstawowym badaniem w diagnozie miofunkcjonalnej noworodków i niemowląt w koncepcji „miobobo”. Przemodelowanie nienormatywnych wzorców związanych z pozycją języka stanowi element oddziaływań logopedy w pracy z najmłodszym pacjentem.
Układ stomatognatyczny, w tym narząd żucia, nie jest mechaniczną sumą odrębnych elementów morfologicznych i czynności fizjologicznych. Stanowi spoistą całość, w której zarówno struktura, jak i funkcja wzajemnie się warunkują. Na przebieg czynności prymarnych, w tym gryzienia, żucia oraz połykania mają wpływ uwarunkowania zarówno funkcjonalne, jak i strukturalne kompleksu ustno-twarzowego.
Indywidualizacja terapii i dostosowanie jej do potrzeb pacjenta jest kluczowe w logopedii, a zachowanie następujących po sobie w odpowiedniej kolejności etapów ma ją optymalizować. Czy zatem kolejność utrwalania głoski ma znaczenie i czy może się ona zmieniać w zależności od potrzeb pacjenta?
Osoby niepełnosprawne intelektualnie w trakcie działań badawczych bardzo różnie reagują na polecenia i zadania, które zleca im się do wykonania. Nie można się jednak zniechęcać i warto stosować wzmocnienia pozytywne, zwłaszcza pochwały. Nawet minimalny stopień radości i zadowolenia diagnozowanego może znacząco poprawić współpracę między diagnozującym a diagnozowanym.
Jak się przygotować do badań przesiewowych? Jak je sprawnie przeprowadzić? Jakie narzędzia diagnostyczne dobrać? Jakie są kolejne etapy działań?
Studium przypadku dziecka dwujęzycznego z niedokształceniem mowy o typie afazji z uwzględnieniem procesu diagnozy, planu terapeutycznego i postępów pacjenta w perspektywie czteroletniej terapii.
Coraz więcej dzieci praktycznie od urodzenia ma kontakt z więcej niż jednym językiem. W środowisku pedagogów, ale także rodziców, pojawiło się pytanie, czy wczesna nauka drugiego języka nie zaburza rozwoju języka ojczystego.
Rozwój językowy dziecka dwujęzycznego lub wielojęzycznego charakteryzuje się podobieństwami i różnicami w stosunku do rozwoju dziecka jednojęzycznego. Według Kesslera (1984) nauka języka przez dziecko dwujęzyczne przechodzi przez te same kluczowe etapy co w przypadku dziecka jednojęzycznego. Pearson (1998) podaje, że dla wszystkich dzieci w wieku od 8 do 30 miesięcy tempo rozwoju języka jest takie samo.
Trudności w zakresie uwagi słuchowej oraz niedostatek ekspozycji na dany język mogą powodować zakłócenia w odbiorze słuchowym języka oraz nieść poważne konsekwencje dla kompetencji dwujęzycznej.
Autorka przedstawia elementy, które należy uwzględniać w budowaniu sytuacji komunikacyjnych z dziećmi z ASD w celu zwiększenia ich efektywności, spontaniczności i dla osiągnięcia generalizacji umiejętności komunikacyjnych kształtowanych podczas terapii.
