Psychogenne zaburzenia głosu u pacjenta z depresją

Psychogenne zaburzenia głosu.

Wprowadzenie

Jedną z prób zwrócenia uwagi na złożoność problemu w aspekcie dysfunkcji głosu był rozdział Psychologiczne aspekty emisji głosu w książce Higiena i emisja głosu mówionego (Binkuńska 2012), w którym omówiono jednostki zaburzeń głosu, propozycje terapii, rokowania, opisano ponadto symptomy dysfonii o podłożu emocjonalnym i ich uwarunkowania, wskazując także czynniki, o których do tej pory w literaturze niewiele się mówiło – chodzi zatem o rodzaj sytuacji komunikacyjnej, która może być przez nadawcę odbierana jako czynnik o charakterze psychogennym. Przedstawiono również studium przypadku, skupiając się na przyczynach rozwoju zjawiska, a także jego rehabilitacji. Jeszcze szerszym opracowaniem jest opis emocjonalnego podłoża jako uwarunkowania posługiwania się głosem (Binkuńska 2016) w książce Logopedia artystyczna. Jednej z pierwszych prób wprowadzenia zaburzeń głosu mających swoje źródło w funkcjonowaniu psychicznym pacjenta do klasyfikacji dysfunkcji fonicznych w literaturze polskojęzycznej dokonała Agata Szkiełkowska (2012), która oprócz zaburzeń o charakterze organicznym i czynnościowym dostrzega także istotę czynników nieorganicznych, neurologicznych i psychogennych. Wspomniana autorka, powołując się na Arnolda Aronsona, zwraca uwagę na występowanie zaburzeń o charakterze psychogennym, które towarzyszą schorzeniom neurologicznym. Obecnie w związku z tym zwraca się uwagę m.in. na zaburzenia głosu, które towarzyszyć mogą zespołowi Parkinsona, drżeniu samoistnemu, zespołom opuszkowemu i pseudoopuszkowemu, zespołom z miokloniami, a także pląsawicy i dystonii. Agata Szkiełkowska zwraca także uwagę na to, że zaburzenia głosu obserwuje się jako element współtowarzyszący zespołom reaktywnym, schizofrenii, reakcjom konwersyjnym, zespołom przebiegającym z nadmiernym napięciem mięśniowym w konfliktach psychoseksualnych, wyróżnia się je również w grupie nieprawidłowości rezonansowych, takich jak organiczna, neurologiczna i psychogenna niewydolność podniebienna, podkreślając charakter psychopatologiczny tych zaburzeń. Wreszcie do ostatniej grupy zalicza się takie zaburzenia głosu, które towarzyszą obsesjom, histeriom i depresji. Wśród tych ostatnich zaburzeń można byłoby także usytuować szeroko rozumiane stany lękowe.

Zgodnie z podejściem psychologicznym reprezentowanym w literaturze przedmiotu, pod pojęciem...