Diagnoza dziecka, które przychodzi do gabinetu terapeutycznego, jest najważniejszym pierwszym krokiem do uzyskania rozwiązania trudności i zniwelowania przyczyn zaistniałych nieprawidłowości w zakresie mowy, komunikacji czy ruchu. Rozwój człowieka następuje w wyniku stopniowej koordynacji i scalania jednostek czynnościowych receptorów czuciowych, słuchu i wzroku, kory mózgowej z efektorami obwodowymi. Żeby postawić prawidłową diagnozę, osoba diagnozująca – diagnosta – zobligowana jest do posiadania specjalistycznej wielopłaszczyznowej wiedzy, obejmującej nie tylko obszar pojedynczych trudności, ale także innych, skorelowanych ze sobą obszarów. Holistycznie patrząc na dziecko, można znaleźć odpowiedni łańcuch przyczynowo-skutkowy, co powoduje utożsamienie pierwszego ogniwa odpowiedzialnego za obrazujące trudności. Na podstawie diagnozy, jako jednego z elementów rozpoznania dziecka, formułuje się wnioski diagnostyczne, a następnie plan terapeutyczny, który ma za zadanie pomóc osiągnąć zadowalające rezultaty, zniwelować trudności lub usprawnić funkcje i struktury – w zależności od tego, jak duża jest skala dysfunkcji, z którymi boryka się dziecko.
Autor: Kamila Urbaniak
Neurologopeda, specjalista wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, absolwentka logopedii ogólnej i klinicznej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, diagnosta i terapeuta integracji sensorycznej, terapeuta czaszkowo-krzyżowy, absolwentka psychodietetyki oraz psychotraumatologii, biegła sądowa. Obecnie studentka neurorehabilitacji. Autorka książki Funkcjonowanie dzieci ze spektrum autyzmu w przedszkolu oraz artykułów naukowych z dziedziny logopedii. Brała udział w projektach badawczych z obszaru medycyny i pedagogiki, również jako członek rady naukowej, a także czynnie uczestniczyła w procesach standaryzacji testu diagnostycznego. Ma za sobą ponad sto kursów, szkoleń i konferencji w całej Polsce. Pracuje jako szkoleniowiec.