Do gabinetów logopedów trafia coraz więcej małych dzieci, u których obserwuje się opóźnienie rozwoju mowy. W toku procesu diagnostycznego logopeda prowadzi obserwację i badanie dziecka, aby postawić odpowiednią diagnozę i opracować strategię terapeutyczną. Celem obserwacji jest zróżnicowanie opóźnionego od zaburzonego rozwoju mowy. Diagnoza nie zawsze może być postawiona podczas pierwszego spotkania, ponieważ to wymaga zbudowania relacji między osobą przeprowadzającą badanie a dzieckiem. Niekiedy ten proces trwa dłużej, a specjalista musi wykazać się uważnością na reakcje dziecka i jego formy komunikacji. W ostatnim czasie trafiła do mnie czteroletnia dziewczynka Maja, której rodzice – zaniepokojeni niewielkim progresem w rozwoju mowy – postanowili szukać specjalistycznej pomocy.
Autor: Elżbieta Konopacka
Neurologopeda, oligofrenopedagog i terapeuta integracji sensorycznej. Od 17 lat prowadzi terapię dzieci i młodzieży. Autorka publikacji logopedycznych i sensorycznych. Swoim doświadczeniem dzieli się, prowadząc liczne szkolenia dla specjalistów.
Był wrzesień, początek roku szkolnego. Zaczęłam pracę w klasie drugiej szkoły podstawowej, na stanowisku nauczyciela współorganizującego proces kształcenia ucznia ze spektrum autyzmu. Usiadłam w ławce tuż obok chłopca, którego miałam wspomagać, i zaczęłam rozglądać się po klasie. Dostrzegłam dziewczynkę, która unikała kontaktu wzrokowego. Zdarzało się, że momentami zerkała na mnie, ale nie odwzajemniała uśmiechu kierowanego do niej. Zapytawszy nauczycielkę o dziewczynkę, w odpowiedzi usłyszałam: „Jest bardzo nieśmiała. Prawie w ogóle się nie odzywa”. Zaczęłam uważniej przyglądać się dziewczynce, obserwowałam ją, niekiedy podchodziłam i kierowałam do niej kilka słów, bez wywierania presji, by odpowiedziała. Tak zaczęła się moja znajomość z Basią – wyjątkową dziewczynką. Dziewczynką z mutyzmem wybiórczym.