Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi częściej i intensywniej niż rówieśnicy przeżywają swoje emocje (Święcicka 1996). Mają trudności z wyrażaniem uczuć w sposób uważany za właściwy, a w sytuacji silnie lękowej emocje, których rozwój przebiegał z różnych powodów nieprawidłowo, odgrywają w ich życiu rolę destrukcyjną (Kiepiela-Koperek 2015b). Organizm, broniąc się przed nadmiarem stresu, odcina się od niego, co objawia się w różnych formach. W opisanym artykule przypadku silna trauma spowodowała całkowite wycofanie się z mówienia, czyli mutyzm globalny o typie traumatycznym.
Autor: Aneta Kiepiela-Koperek
Logopeda dyplomowany i pedagog. Współpracuje z Wydawnictwem PWN.PL, autorka licznych artykułów oraz scenariuszy. Pracuje jako logopeda w przedszkolu i szkole podstawowej. Ponadto prowadzi terapię dzieci z mutyzmem wybiórczym oraz szkolenia dla nauczycieli i logopedów z zakresu terapii mutyzmu i profilaktyki logopedycznej.
Wielu psychologów uważa, że mutyzm wybiórczy powinien stanowić przedmiot zainteresowania psychologii i psychiatrii, a nie logopedii. Twierdzę jednak, iż logopeda ma najwięcej narzędzi terapeutycznych wspierających mówienie. Dysponuje również odpowiednim zasobem wiedzy psychologicznej, aby z sukcesem prowadzić terapię dzieci z mutyzmem wybiórczym.