Zaczął mówić i uwierzył w siebie...

Lęk przed mówieniem

Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi przeżywają swoje emocje częściej i intensywniej niż rówieśnicy. Mają trudności z wyrażaniem uczuć w sposób uważany za właściwy, a w sytuacji silnie lękowej emocje, których rozwój przebiegał z różnych powodów nieprawidłowo, wpływają destrukcyjnie na ich życie. Napięcia emocjonalne nie są ze swojej natury siłą destrukcyjną. Przeciwnie, pełnią bardzo ważną funkcję w życiu człowieka. Dzięki nim wiemy, co jest dla nas dobre i korzystne, a co nie, oraz czego należy unikać.

Organizm, broniąc się przed nadmiarem stresu, odcina się od niego. Objawia się to w różnych formach. W przypadku, o którym piszę, silne reakcje lękowe spowodowały wycofanie się z mówienia w wybranych okolicznościach.

Dziecko wraz ze wszystkimi jego procesami psychicznymi podlega rozwojowi. Emocje zmieniają się w toku życia, stają się coraz dojrzalsze, coraz lepiej spełniają swoją funkcję. Zasadnicze znaczenie dla rozwoju mają doświadczenia życiowe zdobywane przez dziecko.

Podstawowym źródłem doświadczeń kształtujących sposób emocjonalnego reagowania dziecka jest jego rodzina oraz otoczenie, w którym dorasta. Jeśli rozwój emocjonalny zostaje zaburzony, w dziecku „rosną” lęki i niepokoje, z którymi przestaje sobie radzić. Organizm, broniąc się przed nadmiarem stresu, odcina się od niego. Objawia się to w różnych formach. 

Wielu psychologów uważa, że mutyzm leży „w działce” psychologicznej i psychiatrycznej, a nie logopedycznej.

Uważam, że logopeda jako specjalista od komunikacji werbalnej ma najwięcej narzędzi terapeutycznych wspierających mówienie oraz posiada odpowiedni zasób wiedzy, aby móc z sukcesem prowadzić terapię dzieci z mutyzmem wybiórczym. Jak pisał prof. Zbigniew Tarkowski (2002): „Skoro w definiowaniu jąkania krzyżują się 4 kryteria opisu i identyfikacji tego zaburzenia: lingwistyczne, fizjologiczne, psychologiczne...