Związki zawodowe i samorządy zawodowe to dwa różne typyorganizacji reprezentujących interesy osób wykonujących określone zawody. Różnią się one celami, kompetencjami oraz podstawami działania. Na obecnym etapie prac nad projektem ustawy o zawodzie logopedy i samorządzie zawodowym pojawiły się niejasności związane z postrzeganiem przyszłej Krajowej Izby Logopedów jako odpowiednika obecnie funkcjonującego związku zawodowego –Polskiego Związku Logopedów. Jest to jednak niewłaściwa interpretacja, której upowszechnianie wprowadza logopedów w błąd.
Autor: Milena Stasiak
Neurologopeda/glottodydaktyk, diagnosta i terapeuta zaburzeń komunikacji – odmiany mówionej i pisanej języka, zaburzeń mowy uwarunkowanych deficytami neurologicznymi oraz mutyzmu i jąkania. Posiada wieloletnie doświadczenie w pracy w poradni psychologiczno-pedagogicznej, współpracuje z wieloma podmiotami w ramach projektów podnoszących jakość pomocy logopedycznej. Autorka i organizatorka szkoleń z zakresu pomocy psychologiczno-pedagogicznej, w tym logopedycznej. Pełni funkcję przewodniczącej Polskiego Związku Logopedów.
Logopeda pracujący w państwowych lub prywatnych instytucjach nie powinien akceptować zasad lub wytycznych, które kolidują z jego zawodową niezależnością lub ją ograniczają; powinien wspierać kolegów w obronie ich zawodowej niezależności.
Kodeks etyczny logopedy, pkt 2.2.6.
Komunikowanie się w formie nie tylko werbalnej, ale także niewerbalnej umożliwia aktywne funkcjonowanie, wyrażanie myśli, uczuć, potrzeb i nawiązywanie relacji z innymi. Zgodnie z definicją autorstwa Marka L. Knappa i Judith A. Hall, komunikacja niewerbalna to „komunikacja realizowana za pomocą środków innych niż słowa”, choć nie należy jej ujmować jako zjawiska samodzielnego, lecz jako integralną część procesu komunikacji, obejmującego często trudne do wyodrębnienia w jasno określone kategorie zachowania werbalne i niewerbalne (za: Mirecka 2001).
Oczekiwania logopedów związane z prestiżem zawodowym powinny uwzględniać posługiwanie się standaryzowanymi psychometrycznie narzędziami diagnostycznymi. Nie wszystkie stosowane w praktyce testy i kwestionariusze logopedyczne spełniają wymagania stawiane narzędziom psychometrycznym, czyli standaryzację, normalizację, adaptację oraz trafność i rzetelność. Z uwagi na ograniczony zasób narzędzi spełniających powyższe warunki logopedzi cenią oraz chętnie posługują się również dostępnymi niezweryfikowanymi psychometrycznie testami. Na etapie obecnych prac związanych z przygotowywaniem regulacji prawnych zawodu logopedy wyzwaniem dla środowiska naukowego kształcącego logopedów stanie się zapewne zaktualizowanie obszaru wiedzy związanej
z problematyką rzetelnej diagnozy, w tym weryfikacja norm rozwojowych.
Kwestią sporną zarówno dla logopedów, jak i dla zespołu specjalistów pracujących w poradniach psychologiczno-pedagogicznych bywa diagnoza niepełnoobjawowego autyzmu. Jak wynika z raportów Ośrodka Rozwoju Edukacji, obserwowalne jest zjawisko nadmiarowej diagnozy autyzmu opartej na zaświadczeniach lekarskich, które zazwyczaj traktowane są jako wiążące przez zespoły orzekające w poradniach psychologiczno- -pedagogicznych. Większa liczba diagnoz dotyczy tylko orzeczeń wydanych z uwagi na występowanie niepełnosprawności w kategorii „niepełnosprawność intelektualna” oraz „niepełnosprawności sprzężone” (Podgórska-Jachnik 2020).
Pomoc logopedyczna dzieciom z mutyzmem wybiórczym wymaga ścisłej współpracy terapeuty z rodziną i nauczycielami. Najczęściej problem ten pojawia się u dzieci w wieku przedszkolnym i skuteczna wielospecjalistyczna terapia ma szanse powodzenia, o ile jest wdrożona w miejscu występowania objawów, czyli w przedszkolu lub szkole.
W pracy z dziećmi, które nie mówią, często już u trzylatków stosowane są metody nauki czytania jednocześnie rozwijające ekspresję mowy. Im wcześniej rozpoczniemy stymulację rozwoju mówienia, czytania i pisania, tym wyższy uzyskamy poziom opanowania tych umiejętności.