Nadmierna reaktywność na bodźce dotykowe w okolicy kompleksu ustno-twarzowego stanowi duże wyzwanie dla specjalistów podejmujących diagnozę, terapię i leczenie w tym obszarze ciała. Jak ją zdiagnozować i jakie działania terapeutyczne wdrożyć?
Neurologopeda, mioterapeuta, terapeuta karmienia, filolog. Absolwentka Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, uczestniczka wielu szkoleń i kursów z zakresu układu stomatognatycznego i fizjoterapii stomatologicznej. Pasjonatka mioterapii i holistycznego podejścia do nieprawidłowości występujących w obrębie kompleksu ustno-twarzowego.
Nadmierna reaktywność na bodźce dotykowe w okolicy kompleksu ustno-twarzowego stanowi duże wyzwanie dla specjalistów podejmujących diagnozę, terapię i leczenie w tym obszarze ciała. Jak ją zdiagnozować i jakie działania terapeutyczne wdrożyć?
Rozważając zagadnienie dyslalii, należy zwrócić uwagę na kilka aspektów. Istotą pierwszego kontaktu z pacjentem jest dostrzeżenie potencjalnie współwystępujących nieprawidłowości, mogących mieć bardzo duże znaczenie w kontekście zgłaszanych trudności.
Autorka przedstawia szczegóły terapii pacjenta z wadą rozszczepową w obrębie twarzoczaszki. Dowodzi, że każdy pacjent wymaga indywidualnego podejścia, holistycznego spojrzenia i interdyscyplinarnego leczenia. Istotna w diagnozie i terapii jest współpraca rodziny pacjenta.
Układ stomatognatyczny, w tym narząd żucia, nie jest mechaniczną sumą odrębnych elementów morfologicznych i czynności fizjologicznych. Stanowi spoistą całość, w której zarówno struktura, jak i funkcja wzajemnie się warunkują. Na przebieg czynności prymarnych, w tym gryzienia, żucia oraz połykania mają wpływ uwarunkowania zarówno funkcjonalne, jak i strukturalne kompleksu ustno-twarzowego.