Od lat rozwija się gałąź logopedii skupiająca uwagę na zaburzeniach związanych z chorobami neurologicznymi. Mimo niemal dwudziestoletniego kształcenia specjalistów w tej dziedzinie wciąż brakuje nam odpowiednich narzędzi wspomagających diagnozę zaburzeń języka oraz praksji mowy u dorosłych.
Autor: Marika Litwin
dr n. med., Logopeda, neurologopeda. W 2013 r. uzyskała tytuł doktora nauk medycznych, przyznany przez Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Doświadczenie w pracy logopedy zdobywała w placówkach oświatowych, niepublicznych placówkach terapeutycznych dla dzieci upośledzonych. Od 2000 r. pracuje z dorosłymi pacjentami z chorobami neurologicznymi – obecnie w Centrum Kompleksowej Rehabilitacji w Konstancinie. Zajmuje się terapią zaburzeń połykania i mowy oraz terapią afazji. Wykładowca akademicki, a także wykładowca na kursach specjalizacyjnych w zakresie neuropsychologii i szkoleniowych dla pracowników oświaty (logopedów, pedagogów). Autorka artykułów z zakresu afazji, dysartrii, dysfagii.
Wraz z wiekiem u osób zdrowych obserwuje się pogorszenie funkcji połykania. Zmiany te – nazywane presbyfagią – widoczne są już w wieku powyżej 60 lat i dotyczą ok. 40% osób zdrowych, a ich nasilenie i rozpowszechnienie w populacji seniorów wzrasta wraz z wiekiem.
Zaburzenia połykania, czyli dysfagia, towarzyszą wielu chorobom neurologicznym – przewlekłym i tym o ostrym przebiegu. Szczególnie nagłe zachorowania z objawami dysfagii wymagają pilnej diagnostyki i terapii ze względu na groźne konsekwencje jak zachłystowe zapalenie płuc, odwodnienie i niedożywienie.