Jak wykorzystać logorytmikę w terapii dziecka z opóźnionym rozwojem mowy? – praktyczne rozwiązania

Opóźniony rozwój mowy to zróżnicowany zespół objawów, z którym często mamy do czynienia w gabinecie logopedycznym. Jest on dość dobrze rozpoznany, jeśli chodzi o objawy i przyczyny, wątpliwości budzi natomiast jego istota i miejsce wśród innych zjawisk logopedycznych. Pojęcie opóźnionego rozwoju mowy jest mało precyzyjne. Niektórzy autorzy używają go jako nazwy rozpoznania, inni natomiast uważają, że jest to tylko pewien „stan zaburzeń” 
(A. Pruszewicz), „symptom zaburzeń” procesu rozwoju mowy (S. Grabias) bądź „zespół objawowy” (H. Spionek, Z. Kordyl, T. Zaleski). 

W logopedycznej literaturze specjalistycznej już samo pojęcie „opóźnienie” jest niejednoznaczne, co wynika ze zbyt szerokiego zakresu tego terminu. Istnieje dość duże zróżnicowanie określanych tą samą nazwą zjawisk – podobnych od strony objawów, lecz zupełnie odmiennych ze względu na etiologię. Wśród nich jedne są przejawem poważnych zaburzeń procesu kształtowania i rozwoju mowy, inne – przejściowych zakłóceń procesu rozwojowego.

Stosowanie określenia „opóźniony rozwój mowy” jest uzasadnione – według niektórych badaczy – jedynie w przypadku małych dzieci (do trzeciego roku życia), u których nie można stwierdzić przyczyny opóźnienia rozwoju języka. Wówczas ORM jest ostrożną wstępną diagnozą wymagającą zweryfikowania. W każdym innym przypadku, gdy opóźnienie stwierdza się u starszych dzieci lub gdy znana jest przyczyna zaburzeń rozwoju mowy i języka, powinno używać się sformułowania „opóźnienie rozwoju mowy” tylko w odniesieniu do zespołu objawów, a nie jako nazwy rozpoznania. W takim znaczeniu posługują się tym terminem m.in. L.B. Leonard i G. Jastrzębowska.