Tematem przewodnim styczniowego numeru „Forum Logopedy” jest diagnoza logopedyczna. Przedmiotem naszego zainteresowania jest w szczególności prawidłowe rozpoznanie niemowląt, pacjentów z niedosłuchami, dzieci afatycznych oraz jąkających się.

Osobne miejsce w naszym magazynie poświęciliśmy takim zagadnieniom jak:

• Dyspraksja u dzieci i osób dorosłych,
• Niepełnosprawność sprzężona w aspekcie komunikacyjnym,
• Rola opinii logopedycznej w dziedzinie diagnozy,
• Jąkanie u dzieci w wieku przedszkolnym.

Jak rozwijają się dzieci afatyczne?

W rubryce „Z praktyki logopedy” publikujemy artykuł Anny Paluch i Elżbiety Drewniak-Wołosz pt. „Dzieci afatyczne – diagnozowanie”. Niedokształcenie mowy o typie afazji może przybierać różną postać, dlatego tak ważna jest prawidłowa diagnoza logopedyczna, umożliwiająca objęcie dziecka odpowiednią terapią i dostosowanymi do jego potrzeb formami kształcenia w przedszkolu i szkole. „Dzieci afatyczne mogą mieć wadę wymowy, ale wymowa jest mniej istotnym problemem w ich funkcjonowaniu językowym. Trudności artykulacyjne towarzyszyć mogą (nie muszą) zaburzonej sprawności językowej” – dodają autorki.

W styczniowym wydaniu „Forum Logopedy” piszemy o wpływie, jaki opinia logopedyczna wywiera na proces rozpoznawania większości zaburzeń mowy – traktuje o tym artykuł pt. „Logopeda w roli diagnosty” autorstwa prof. Zbigniewa Tarkowskiego. Ekspert podkreśla, że „Znaczący postęp w zakresie diagnostyki logopedycznej nie idzie w parze z umacnianiem roli logopedy jako diagnosty”. Dlaczego tak się dzieje? Odpowiedź na to pytanie znajdziesz w styczniowym temacie numeru.

W artykule pt. „Jąkanie u dzieci w wieku przedszkolnym” autorstwa Aleksandry Boroń znajdziesz porady usprawniające pracę z młodym pacjentem, u którego zdiagnozowano niepłynność mowy. Ekspertka opisuje również pierwsze oznaki jąkania u dzieci oraz wskazuje, jakie elementy powinno zawierać pełne badanie logopedyczne.

Dyspraksja u dziecka – diagnoza logopedyczna i skuteczna terapia

„Pojęcie „dyspraksja” ma – w zależności od tego, kto go używa – ma różne odcienie znaczeniowe” – pisze Ewa Małachowska i Karina Szafrańska w artykule poświęconym interdyscyplinarnemu postępowaniu terapeutycznemu w rehabilitacji dziecka z trudnościami w wykonywaniu ruchów. Ekspertki definiują dyspraksję jako „trudności planowania i wykonywania w prawidłowej sekwencji niewyuczonych, nieuwewnętrznionych zachowań motorycznych”. W jaki sposób przejawią się te zaburzenia u pacjentów z zespołem Downa lub osób z zespołem Worstera-Droughta? Odpowiedzi na te pytania udzielamy na łamach niniejszego pisma.

Niepełnosprawność sprzężona dzieci w aspekcie komunikacyjnym

W rubryce „Z praktyki logopedy” poruszamy problematykę doboru odpowiedniej metody komunikacyjnej w pracy z dzieckiem, u którego zdiagnozowano niepełnosprawność sprzężoną. „Wśród małych dzieci niepełnosprawnych znajduje się stosunkowo liczna grupa dzieci, u których stwierdza się obecność niepełnosprawności sprzężonych, a więc takich, u których mamy do czynienia z więcej niż jednym uszkodzeniem anatomicznych struktur organizmu” – pisze prof. Marzenna Zaorska, tyflopedagog, surdopedagog i logopeda.

W jakich sferach przejawia się niepełnosprawność sprzężona u dzieci oraz które metody komunikacji okażą się pomocne podczas pracy terapeutycznej z młodym pacjentem? Na te pytania odpowiadamy w styczniowym numerze „Forum Logopedy”.