Jak opracować terapię dziecka z uszkodzonym narządem słuchu?

Słuch jest jednym ze zmysłów, który ma duże znaczenie dla rozwoju mowy. „Uszkodzenie narządu słuchu ogranicza wrażliwość człowieka na bodźce akustyczne i wpływa na jego zdolność do gromadzenia wiedzy drogą słuchową. Uszkodzenie słuchu takiego stopnia, przy którym ograniczona jest wrażliwość na bodźce akustyczne o właściwościach charakterystycznych dla dźwięków mowy, wpływa na zdolność do wykonywania niektórych czynności językowych i komunikowania się językowego. Powodując ograniczenie słuchowej recepcji sygnałów mowy, utrudnia odbiór strumienia słów i rozumienia wypowiedzi ustnych. W niektórych przypadkach powoduje zaburzenia czynności mówienia, ponieważ ogranicza zdolność słuchowego kontrolowania wytwarzania dźwięków mowy” (Krakowiak, 2006, s. 7).

Istota i cele diagnozy logopedycznej

Diagnoza logopedyczna stanowi zestaw określonych zasad działania; polega na przeprowadzeniu badania w celu dokonania oceny rozwoju mowy dziecka i wskazania nieprawidłowości w procesie komunikowania się z powodu występujących trudności wynikających z uszkodzenia narządu słuchu. Ma ona za zadanie rozpoznanie zaburzeń mowy i towarzyszących mu wad wymowy. W skład diagnozy logopedycznej wchodzi:

• ocena rozwoju mowy,
• badanie wymowy na podstawie nazywania, powtarzania przy pomocy obrazków,
• ocena sprawności narządów artykulacyjnych, 
• ocena aparatu oddechowego,
• ocena głosu, 
• ocena funkcji połykania,
• określenie tempa mówienia,
• ocena zgryzu i uzębienia,
• ocena praksji, gnozji i kinestezji,
• określenie prozodii mowy, czyli rytm, melodia, akcent,
• ocena w zakresie stosowania zasad gramatycznych w wypowiedziach,
• zasób słownictwa (czynnego i biernego),
• badanie poziomu rozumienia mowy,
• badanie czytania i pisania,
• badanie odczytywania mowy z ust,
• badanie słuchu fonematycznego,
• określenie sposobu komunikowania się (werbalny, pozawerbalny).

Dodatkowo w czasie badania konieczne jest ocenienie poziomu rozwoju psychofizycznego dziecka, które ma znaczenie w procesie jego wszechstronnej rehabilitacji. 

W diagnozie surdologopedycznej głównym źródłem informacji są wyniki obiektywnych badań słuchu, które obrazują stan narządu słuchu, a dokładniej miejsce jego uszkodzenia, i tym samym określają rodzaj niedosłuchu, a na podstawie klasyfikacji Międzynarodowego Biura Audiofonologii (BIAP) wskazują jego stopień. Poza tym istotny jest też czas, czyli rok życia dziecka, w którym miało miejsce uszkodzenie słuch...