Pojęcie „dyspraksja” ma – w zależności od tego, kto go używa – ma różne odcienie znaczeniowe. Część autorów stosuje zamiennie terminy dyspraksja i apraksją (np. Miller), inni, jak Ayres, mianem dyspraksji rozwojowej określają pewne zaburzenia u dzieci, a mianem apraksji – nieprawidłowości występujące u dorosłych. Dyspraksja jest obecnie definiowana jako trudności planowania i wykonywania w prawidłowej sekwencji niewyuczonych, nieuwewnętrznionych zachowań motorycznych (Cermark 1991).
POLECAMY
Znaki różnicujące obecność zaburzeń motorycznych
Konferencję rozpoczęło wystąpienie Karela Neubauera (Departament SPP i terapii mowy Wydziału Edukacji Uniwersytetu Hr adec Kralove) na temat dyspraksji rozwojowej i nabytej neurogennej. Prelegent zaprezentował znaki różnicujące obecność motorycznych zaburzeń mowy. Wskazywał, że problematyka dyspraksji wpływającej na realizację ruchu człowieka, jest rozległa, wielopoziomowa i należy na nią patrzeć przez pryzmat wiedzy medycznej, psychologicznej i lingwistycznej. Logopedia kliniczna opracowała odpowiednie sposoby diagnostyki i zestawy procedur terapeutycznych dla osób wykazujących objawy dyspraksji, które wpływają na jakość, zrozumiałość i zakres ich mowy. Procedury te są oparte przede wszystkim na wynikach badań neurologicznych, fizykoterapeutyc...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań magazynu "Forum Logopedy"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!
