Autor: Marzenna Zaorska

Prof. zw. dr hab. nauk humanistycznych, członek Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk. Na stałe związana z Katedrą Pedagogiki Specjalnej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie (Wydział Nauk Społecznych). Profesor tytularny nauk humanistycznych, pedagog specjalny: tyflopedagog, surdopedagog, logopeda; teoretyk i praktyk. Jej zainteresowania naukowe dotyczą zagadnień wspomagania rozwoju, edukacji i rehabilitacji dzieci, młodzieży oraz osob dorosłych z niepełnosprawnością sprzężoną (szczegolnie głuchoniewidomych), niepełnosprawnością słuchową, wzrokową oraz zaburzeniami mowy, także komunikacji alternatywnej i wspomagającej. Jest autorką ponad 300 artykułow naukowych i popularnonaukowych oraz 11 książek autorskich i 4 pod redakcją naukową, m.in. takich jak: Komunikacja alternatywna osób głuchoniewidomych (red.), Wydawnictwo Edukacyjne Akapit, Toruń 2008, Osoba z zespołem wad wrodzonych i jej rozwój – problemy psychopedagogiczne. Studium wybranych zespołów i przypadków, Wydawnictwo Akapit, Toruń 2011, Niepełnosprawność sprzężona – wybrane zagadnienia teorii i praktyki pedagogicznej, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2015.
Działy
Wyczyść
Brak elementów
Wydanie
Wyczyść
Brak elementów
Rodzaj treści
Wyczyść
Brak elementów
Sortowanie

Wybrane narzędzia diagnozy sfery komunikacji dzieci z równoczesną słuchowo-wzrokową niepełnosprawnością

Termin „diagnoza” (gr. diagnosis – rozpoznanie) w odniesieniu do pola działań w szerokim ujęciu (za: Ziemski 1973) oznacza rozpoznanie badanego stanu rzeczy przez zaliczenie go do znanego typu albo gatunku oraz przyczynowe i celowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy, określenie jego fazy obecnej i przewidywanego dalszego rozwoju. Diagnoza ma za zadanie określenie aktualnego stanu diagnozowanej osoby oraz wskazanie na potencjalne możliwości zmiany istniejącego stanu w okolicznościach, kiedy nie spełnia ona przyjętych standardów normy.

Czytaj więcej

Nowe technologie we wspomaganiu aktywności, codziennego funkcjonowania oraz komunikacji osób z dualną słuchowo-wzrokową niepełnosprawnością

Rozwój współczesnej nauki, nowych technologii, w tym biotechnologii, istotnie wpływa na aktywność indywidualną i społeczną oraz codzienne funkcjonowanie osób z niepełnosprawnościami sensorycznymi: niesłyszących, słabosłyszących, niewidzących, słabowidzących, głuchoniewidomych. Transponuje się na obszar kształcenia, tworząc wskazanym grupom ludzi szansę na edukację integracyjną, nawet inkluzyjną, autonomię, samodzielność, możliwość samostanowienia.

Czytaj więcej

Surdotyflologopedia jako strukturalna subdyscyplina logopedii – kluczowe zadania i wyzwania

Artykuł wprowadza w problematykę surdotyflologopedii jako szczególnej subdyscypliny logopedycznej, od dawna obecnej w strukturze polskiej logopedii, jednak przez dość znaczny okres niezwykle rzadko poruszanej, a nawet na dziesięciolecia niezasłużenie zapomnianej. Jeśli od lat 60. XX w. do początku lat 30. XXI w. pojawiały się jakiekolwiek doniesienia na temat komunikacji osób z równoczesną słuchowo-wzrokową niepełnosprawnością, to obecne one były w zakresie surdotyflo- pedagogiki, a nie surdotyflologopedii. Nastał więc czas, aby kwestie surdotyflologopedii nie tylko ponownie przywołać, odbudować, ale także wpisać w obecny poziom rozwoju naukowego i cywilizacyjnego.

Czytaj więcej

Dzieci romskie

Z uwagi na odmienność kulturową i językową dzieci romskie stanowią niewątpliwie specyficzną i szczególną grupę uczniów podejmujących edukację w systemie kształcenia państwa, w którym aktualnie zamieszkują. W Polsce, z formalnego punktu widzenia, uczniowie romscy mają pełne prawo do nauki na każdym z istniejących poziomów systemu oświaty.
 

Czytaj więcej

Rozwój mowy dzieci niewidzących i słabowidzących oraz ukierunkowanie terapii logopedycznej

Terapia logopedyczna dzieci z deficytami wzroku wynika ze specyfiki tych deficytów. Praca z dziećmi może się okazać niezbędna, by umożliwić im swobodną komunikację i satysfakcjonujące relacje z innymi osobami.

Czytaj więcej

Tyflologopedia. Pomoc dla osób z niepełnosprawnością wzrokową

Współczesna logopedia, która należy do młodych subdyscyplin wiedzy, jest tą dziedziną, w której szczególnie wyraźnie przeplatają się wątki teoretyczne, praktyczne, subdyscyplinarne, multidyscyplinarne oraz interdyscyplinarne.

Czytaj więcej

Wybrane narzędzia diagnozy dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną

Diagnoza jest pierwszym etapem szeroko ujętego specjalistycznego działania nacelowanego na rozwojowe wsparcie osoby diagnozowanej. Na co należy zwrócić uwagę i jakie narzędzia wybrać w przypadku dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną?

Czytaj więcej

Dobór alternatywnej metody komunikacji dla dziecka ze sprzężoną niepełnosprawnością sensoryczną

Dzieci z niepełnosprawnościami sprzężonymi od urodzenia doświadczają poważnych wielozakresowych ograniczeń rozwojowo--funkcjonalnych. Autorka charakteryzuje sposoby komunikacji takich dzieci z otoczeniem oraz wskazuje metody komunikacji i opisuje kryteria ich doboru. Jest to niezwykle ważne zadanie – komunikacja bowiem służy wszechstronnemu rozwojowi dziecka, a poza tym wspomaga (czy wręcz: czyni w ogóle możliwą) realizację działań rehabilitacyjnych, terapeutycznych i edukacyjno-socjalizacyjnych.

Czytaj więcej

Specyfika komunikacji osób z równoczesnym uszkodzeniem słuchu i wzroku

Dorosłe osoby głuchoniewidome od urodzenia lub wczesnego dzieciństwa wymagają specjalnej pomocy w kontaktowaniu się z innymi. Jest to niezbędne dla zaspokojenia ich potrzeby uczestniczenia w życiu najbliższych i w załatwianiu spraw osobistych. Skutecznym narzędziem takiej pomocy są alternatywne i wspomagające metody komunikacji oraz umiejętności komunikowania się z takimi osobami

Czytaj więcej

Istota i szczególność zaburzeń mowy oraz terapii logopedycznej dzieci z niepełnosprawnością wzrokową

Choć niedowidzenie, a nawet niewidzenie nie powoduje poważniejszych zaburzeń w rozwoju mowy, to jednak dzieci z niepełnosprawnością wzrokową, a szczególnie niewidome, wymagają określonej pracy nad jej rozwojem, ponieważ w tym przypadku pełni ona funkcję kompensacyjną.

Czytaj więcej