W przypadku dziecka z niedokształceniem mowy o typie afazji zadanie logopedy nie sprowadza się do usprawniania aparatu artykulacyjnego i dążenia do uzyskania prawidłowej realizacji głosek, lecz podjęcia działań, które doprowadzą do uruchomienia procesu kształtowania się języka i mówienia, a następnie – do doskonalenia poziomu opanowania mowy.
Autor: Elżbieta Drewniak-Wołosz
Psycholog, neurologopeda, specjalistka afazji dziecięcej, od niemal 30 lat pracuje w krakowskim ośrodku dla dzieci afatycznych. Współautorka publikacji „AFA - skala. Jak badać mowę dziecka afatycznego”, od kilkunastu lat prowadzi szkolenia dotyczące diagnozy i terapii dzieci afatycznych.
Dzieci afatyczne rozwijają się inaczej niż ich zdrowi rówieśnicy. Osiowym objawem nieprawidłowego rozwoju są ograniczenia w opanowaniu mowy w aspekcie zarówno ekspresyjnym, jak i percepcyjnym. Niedokształcenie mowy (n.m.) o typie afazji może mieć różną postać. Prawidłowa diagnoza umożliwia objęcie dziecka odpowiednią terapią i dostosowanymi do jego potrzeb formami kształcenia w przedszkolu i szkole.
W wielu przypadkach wczesne postawienie diagnozy niedokształcenia mowy o typie afazji jest obarczone dużym ryzykiem popełnienia błędu. Nietypowy rozwój mowy uznaje się za jeden z objawów upośledzenia umysłowego, niedosłuchu, autyzmu czy dyzartrii. Może wynikać z zaniedbania środowiskowego czy wolniejszego dojrzewania struktur OUN. Poza tym, szczególnie u małych dzieci, objawy niespecyficzne mogą być tak nasilone, że – maskując objawy specyficzne – uniemożliwiają lub utrudniają właściwe rozpoznanie.