Osoba z jąkaniem oraz jej rodzina mogą wymagać wsparcia terapeutycznego. Rodzina ma wpływ na ułatwienie funkcjonowania osób z zaburzeniami płynności mowy. Jak wspierać otoczenie i propagować korzystne postawy wobec jąkania?
Autor: Aleksandra Boroń
Absolwentka filologii polskiej oraz podyplomowych studiów z zakresu logopedii i neurologopedii oraz wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju dziecka. Pracuje jako logopeda w przedszkolach i szkole podstawowej, prowadzi prywatny gabinet logopedyczny. Interesuje się możliwościami oraz ograniczeniami różnorodnych metod terapii jąkania u dzieci
Autorki zwróciły się prośbą do logopedów – specjalistów zaburzeń płynności mowy z ponad 40 ośrodków na świecie o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące opieki logopedycznej nad małymi dziećmi z jąkaniem w ich krajach. W artykule zaprezentowano wybrane przykłady rozwiązań.
Terapia jąkania u dzieci poniżej 7. r.ż. stanowi znaczne wyzwanie dla wielu logopedów. Wymaga wiedzy specjalistycznej, zdolności udzielania pomocy zgodnie z najnowszymi wynikami badań nad jąkaniem, umiejętności wyboru podejścia dostosowanego do wieku dziecka oraz umiejętności współpracy z jego rodzicami i środowiskiem.
Rodzic zgłaszający dziecko do logopedy przedstawia zwykle problem jednoznacznie: „Moje dziecko się jąka!”. Czy jest to jąkanie, określane mianem wczesnodziecięcego, czy też są to niepłynności funkcjonalne? A jeśli to pierwsze, czy wymaga terapii? Odpowiedzi nie są łatwe. Analiza zgromadzonego materiału diagnostycznego umożliwia ich udzielenie oraz – jeśli zaistnieje taka potrzeba – dobranie odpowiedniej metody terapeutycznej dla dziecka i jego rodziców. Dzieci w wieku przedszkolnym uczestniczą bowiem w procesie diagnozy oraz terapii wraz z rodzicami.