Logopeda praktyk nieustannie zmaga się z zasadniczymi pytaniami: jaką metodę lub technikę wybrać? Czy jedną wiodącą, czy wiele zróżnicowanych równolegle? Czy można łączyć ze sobą techniki bez szkody w ich efektywności? Czy można modyfikować metody i techniki?
Dział: Temat numeru
Zwiększenie możliwości ratowania życia noworodków powoduje, że wzrasta liczba dzieci, które przeżywają pomimo skrajnego wcześniactwa. Wymagają one specjalistycznej opieki, a jednym z ekspertów w zespole terapeutycznym jest logopeda.
Logopeda w praktyce wielokrotnie staje przed sytuacją, gdy do gabinetu trafia pacjent z chorobą genetyczną, na temat której brak mu wiedzy. Zaprogramowanie terapii logopedycznej zgodnie z zasadami jest możliwe, pożądane i wymagane nawet w przypadku chorób rzadkich jaką jest zespół Pradera-Williego.
Jąkanie dotyka wielu aspektów funkcjonowania człowieka, nie tylko mowy. Zaburzenie to wpływa na obniżenie jakości i komfortu życia osoby jąkającej się. Obejmuje zarówno niepłynności w mowie, jak i uczucia, postawy oraz inne zachowania.
Zaburzenia połykania, czyli dysfagia, towarzyszą wielu chorobom neurologicznym – przewlekłym i tym o ostrym przebiegu. Szczególnie nagłe zachorowania z objawami dysfagii wymagają pilnej diagnostyki i terapii ze względu na groźne konsekwencje jak zachłystowe zapalenie płuc, odwodnienie i niedożywienie.
Wśród zaburzeń mowy i języka uwarunkowanych korowo możemy wyróżnić dwie formy: rozwojową i nabytą. Oznacza to, że zaburzenia te niekiedy występują od samego początku językowego rozwoju dziecka, a w innych przypadkach pojawiają się na pewnym etapie tego rozwoju bądź po okresie opanowania języka przez dziecko.
Założenia metody werbo-tonalnej mają zastosowanie w terapii dzieci z opóźnionym rozwojem mowy o różnym pochodzeniu, m.in. z powodu uszkodzenia słuchu, upośledzenia umysłowego czy mikrouszkodzeń i (lub) dysfunkcji mózgu, oraz w dydaktyce języków obcych. W jaki sposób wykorzystać tę metodę w terapii logopedycznej?
Głos jest przedmiotem zainteresowania m.in. logopedii, foniatrii, wokalistyki, dyrygentury chóralnej i akustyki. W ujęciu logopedycznym zajmujemy się głosem w profilaktyce, diagnozie i terapii. W tych trzech obszarach logopeda powinien wykazać się rzetelną wiedzą oraz odpowiednim doborem metod.
Założenia praktyki opartej na dowodach (ang. evidence-based practice, EBP) zwracają uwagę na to, że działania terapeutyczne podejmowane przez logopedę powinny być jasne, oparte na wynikach rzetelnie przeprowadzonych badań naukowych, skonfrontowane ze zdobytym zawodowym i osobistym doświadczeniem, a nadto powinny uwzględniać wartości i opinie klienta.
Badanie małego dziecka, u którego podejrzewamy występowanie specyficznych zaburzeń językowych, jest procesem wieloaspektowym. Wymaga od zespołu diagnostów dokładnego opisania odstępstw od normy, próby ustalenia ich przyczyn i rokowań na przyszłość w celu zaplanowania strategii postępowania terapeutycznego.
Mowa odgrywa bardzo ważną rolę w życiu człowieka. Należy jednak zaznaczyć, że mowa i znajomość języka to dwie odmienne definicje i umiejętności. Wyróżnia się kilka etapów rozwoju mowy, których kryterium stanowi wiek, w jakim jest dziecko.
Jakie są możliwości metody krakowskiej (MK) w kontekście wczesnej interwencji terapeutycznej? Ta metoda przyjmuje rozwojowe podejście porządkujące postępowanie diagnostyczne i etapy prowadzonej terapii w każdym obszarze poznawczym, uznaje też nadrzędną rolę języka jako narzędzia nie tylko komunikacji, ale również – poznania świata.