Autor: Anita Lorenc
dr hab. n. hum.; Fonetyk, surdologopeda. Adiunkt w Zakładzie Logopedii i Emisji Głosu Uniwersytetu Warszawskiego. W ramach specjalizacji odbyła kilka staży w zagranicznych i krajowych ośrodkach klinicznych, akademickich lub naukowo-badawczych: w Poliklince SUVAG w Zagrzebiu, w ZAS w Berlinie, na Wydziale Neofilologii UAM w Poznaniu oraz w IPPT PAN w Warszawie. Jest kierownikiem projektu badawczego finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki, poświęconego opisowi współczesnej wymowy polskiej z wykorzystaniem artykulografii elektromagnetycznej. Autorka dwóch monografii: Wymowa dzieci niesłyszących. Analiza audytywna i akustyczna (2008), Wymowa normatywna polskich samogłosek nosowych i spółgłoski bocznej (2016) oraz kilkudziesięciu artykułów. Członek Zarządu Głównego PTL oraz przewodnicząca Mazowieckiego Oddziału PTL. Prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną, m.in. z wykorzystaniem metody werbo-tonalnej. Odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi oraz Medalem KEN.
Dotychczas społeczność osób LGBTQ+ pozostawała w dużej mierze niezauważona przez środowisko polskich logopedów. A jednak, jak pokazują doświadczenia praktyków w Europie Zachodniej, w Stanach Zjednoczonych oraz w Australii, afirmująca terapia głosu może być jednym z ważnych etapów tranzycji, czyli procesu, który prowadzi do dopasowania brzmienia głosu do odczuwanej tożsamości płciowej. Istnieje pilna potrzeba zapoznania logopedów ze światowymi standardami w tym zakresie.
Założenia metody werbo-tonalnej mają zastosowanie w terapii dzieci z opóźnionym rozwojem mowy o różnym pochodzeniu, m.in. z powodu uszkodzenia słuchu, upośledzenia umysłowego czy mikrouszkodzeń i (lub) dysfunkcji mózgu, oraz w dydaktyce języków obcych. W jaki sposób wykorzystać tę metodę w terapii logopedycznej?