Autorka omawia zasady opracowania ćwiczeń na etapie wstępnym terapii zaburzeń, służących uzyskaniu maksymalnej efektywności oraz jak najlepszemu przygotowaniu dziecka do etapu właściwego – wywołania głoski.
Autor: Agnieszka Banaszkiewicz
Dr n. hum. w zakresie językoznawstwa, filolog polski, logopeda i neurologopeda, adiunkt w Katedrze Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego od 2008 r. Jako logopeda pracuje od 2002 r.; obecnie w Poradni Ortodontycznej Uniwersyteckiego Centrum Stomatologicznego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, w ramach programu ortodontycznej opieki nad dziećmi z wrodzonymi wadami części twarzowej czaszki prowadzi diagnozę i terapię logopedyczną m.in. osób z rozszczepami. Autorka monografii Fleksja werbalna w mowie dzieci pięcioletnich (2011) oraz artykułów z zakresu diagnozy, terapii logopedycznej i lingwistyki.
W trakcie terapii logopedycznej potrzebna jest współpraca logopedy z najbliższym otoczeniem pacjenta. Autorki precyzują zasady, cele i organizację takiej współpracy, omawiają jej zalety, ale wskazują też trudności oraz sposoby radzenia sobie z nimi.
Nosowanie to charakterystyczny objaw mowy rozszczepowej. Najczęściej jest to nosowanie otwarte i mieszane. Autorka przybliża te zjawiska oraz proponuje wybrane sposoby radzenia sobie z nimi w terapii.
Czym różnią się metodologia, metodyka i metody logopedii i jak się wspierają? Jak się odnaleźć w tej – wciąż młodej nauce – jako logopeda praktyk?
Rozwój mowy dziecka jest najistotniejszą częścią rozwoju komunikacyjnego i poznawczego człowieka. Mówienie jest dla człowieka umiejętnością naturalną, ale jej złożony charakter powoduje, że mogą się pojawić pewne problemy z jej opanowaniem.
Terapia mowy bezdźwięcznej nie jest łatwa, mimo że jest to zaburzenie artykulacji, które logopedzi poznają już w toku kształcenia. Ze względu na niewysoką frekwencję mowy bezdźwięcznej logopedzi nie nabywają szybko doświadczenia w zakresie programowania odpowiedniego dla tej wady postępowania terapeutycznego. Jak planować terapię i na co zwracać uwagę?
Wspomaganie przyswajania słów metodą tygodniowego opracowywania znaczenia i formy wprowadzanego słowa
W terapii opóźnienia rozwoju mowy przydatna może być metoda tygodniowego opracowywania znaczenia i formy wyrazu wprowadzanego do słownika dziecka.
W pogoni za nowymi sposobami terapii i technikach pracy niekiedy zapominamy o metodach znanych, choć nie najnowszych. Tymczasem ich perfekcyjne stosowanie w praktyce z reguły zapewnia sukces zarówno naszym pacjentom, jak i nam samym.
Logopeda w praktyce wielokrotnie staje przed sytuacją, gdy do gabinetu trafia pacjent z chorobą genetyczną, na temat której brak mu wiedzy. Zaprogramowanie terapii logopedycznej zgodnie z zasadami jest możliwe, pożądane i wymagane nawet w przypadku chorób rzadkich jaką jest zespół Pradera-Williego.
W pracy z pacjentem z rozszczepem logopeda nie może realizować tylko głównych celów terapii mowy rozszczepowej. Powinien też zadbać o higienę i emisję głosu tych pacjentów w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia czynnościowych zaburzeń głosu.