Rola profilaktyki głosu u pacjentów z rozszczepem podniebienia

W publikacjach poświęconych higienie i emisji głosu rzadko można spotkać informację, że pacjent z mową rozszczepową należy do osób, które powinny zostać objęte szczególną dbałością o głos. Natomiast w literaturze poświęconej leczeniu pacjentów z rozszczepem podniebienia takie wzmianki można odnaleźć (Hortis-Dzierzbicka 2005), ale brakuje rzeczowych wytycznych. Przyjrzyjmy się zatem bliżej wypowiedzi Anny Walencik-Tropiłko:
„O zdrowy głos powinien dbać każdy. Dodatkową troskę powinno się wykazać wobec osób, u których narząd głosu dopiero się kształtuje i jest narażony na nieprawidłowości w rozwoju oraz wobec osób dorosłych, które zawodowo eksploatują głos jako narzędzie pracy” (Walencik-Topiłko 2009, s. 22).
Co oznaczają słowa „wobec osób, u których narząd głosu dopiero się kształtuje i jest narażony na nieprawidłowości w rozwoju”? Czy w grupie tej znajdują się pacjenci z mową rozszczepową? Czy powinniśmy umieścić ich w grupie ryzyka zaburzeń głosu?

Pacjent z rozszczepem podniebienia a problemy głosowe

Wielospecjalistyczne leczenie pacjenta z rozszczepem podniebienia trwa do momentu zakończenia pełnego wzrostu twarzoczaszki, a zatem do 7–18 lat (Zdunkiewicz-Jedynak, Hortis-Dzierzbicka 2005).

Terapia logopedyczna pacjenta z rozszczepem podniebienia ze względu na specyficzne warunki anatomiczne, m. in. wadę zgryzu, ubytki podniebienia, skrzywienie przegrody nosa, trwa bardzo długo, nieraz do okresu adolescencji. Trudności z poprawnym artykułowaniem nierzadko wiążą się ze współwystępowaniem nadmiernego napięcia mięśniowego podczas mówienia. U moich pacjentów, których przedstawiam poniżej, często dostrzegam napięcie w okolicy szyi. To może świadczyć o wysiłkowym tworzeniu głosu (Pruszewicz 1992), co z kolei może przyczyniać się do powstawania chorób głosu.

Także nieprawidłowy kształt podniebienia może b...