Ze względu na specyfikę wady rozwojowej, jaką jest rozszczep, jego leczenie wymaga postępowania łączącego wysiłki wielu specjalistów: pediatry, chirurga, stomatologa, ortodonty, laryngologa, logopedy, foniatry, psychologa i pedagoga.
Dział: Współpraca ze specjalistą
Rozszczep wargi i podniebienia jest jedną z najczęstszych wad rozwojowych w obrębie twarzowej części czaszki. Leczenie jest procesem długotrwałym i skomplikowanym. Składa się z wielu etapów i z założenia powinno być interdyscyplinarne. Powinien w nim uczestniczyć rozbudowany zespół złożony z chirurgów, ortodontów, logopedów i psychologów. Artykuł jest poświęcony tym ostatnim. Przedstawia problemy psychologiczne, jakich mogą doświadczać dzieci z rozszczepem, prezentuje sposoby pomocy psychologicznej oraz zawiera informacje, gdzie taką pomoc uzyskać.
Dzieci z zaburzeniami mowy przejawiają również deficyty uwagi i problemy z koncentracją, które dezorganizują rozwój poznawczy. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze zapewnienie im zaspokojenia ich specjalnych potrzeb i odpowiedniego kształcenia.
Osoby niepełnosprawne, które doświadczyły odrzucenia ze strony pełnosprawnej większości, poszukają innych grup odniesienia i znajdą oparcie wśród ludzi z podobną dysfunkcją. Czy to oznacza, że edukacja włączająca nie spełnia pokładanych w niej nadziei? Czy złudzeniem jest wizja społeczeństwa jako wspólnego domu, w którym każdy znajdzie swoje miejsce?
Jaki jest związek między rozwojem percepcji słuchowej i mowy a biegłością w czytaniu? Dlaczego ważna jest współpraca wszystkich specjalistów prowadzących z dzieckiem naukę czytania, w tym logopedy? Do umiejętności czytania przyczynia się właściwa strategia nauczania, z uwzględnieniem szczegółowej diagnozy funkcji percepcyjno-motorycznych.
Coraz więcej dzieci ma problemy ze słuchem. Z badań Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy wynika, że w Polsce ok. 900 dzieci rocznie rodzi się z wadą słuchu. Wśród tych urodzeń, tylko u 50% w wywiadzie stwierdzane są czynniki ryzyka dla niedosłuchu, takie jak: wady słuchu występujące w rodzinie, choroby wirusowe u matki w czasie ciąży (różyczka, opryszczka, toksoplazmoza, cytomegalia), leki ototoksyczne, obciążenia okołoporodowe (wcześniactwo, niska masa urodzeniowa, wady rozwojowe głowy lub szyi, niedotlenienie). Drugie 50% to dzieci, u których nie wystąpiły czynniki ryzyka, a wada słuchu została stwierdzona
Czy można połączyć dwie dziedziny – aktorstwo i logopedię? Co jedna może dać drugiej? Czy zawody aktora i logopedy mogą się uzupełniać i inspirować? Z biegiem lat, nabierając coraz większego doświadczenia zawodowego, można się przekonać, że bycie aktorem może uczynić logopedę lepszym fachowcem i na odwrót – fakt wykonywania zawodu logopedy sprawia, że łatwiej uporać się z codziennymi trudami aktorstwa.
Regionalizmy mają oparcie w zwyczaju językowym, są osadzone w tradycji regionu, dlatego nie powinno się ich uznawać za błędy językowe. Ukazują one różnorodność i historię poszczególnych części kraju, nade wszystko zaś – ubarwiają język, który dzięki nim staje się bardziej ekspresyjny.
Wady zgryzu, nieprawidłowości zębowe mają wpływ na rozwój prawidłowej wymowy. Właściwa diagnoza ortodontyczna z uwzględnieniem wyników innych badań umożliwia wdrożenie odpowiedniego i skutecznego leczenia.
Pacjenci z zaburzeniami ze spektrum poalkoholowych zaburzeń rozwojowych (FASD) stanowią trudne diagnostycznie wyzwanie ze względu na heterogenność objawów związanych z uszkodzeniami strukturalnymi oraz funkcjonalnymi mózgu. Wielu specjalistów nie docenia wagi trudności występujących u dzieci z FASD, a często nawet im zaprzecza, uznając je za przejaw prostego nieharmonijnego rozwoju bądź zaniedbań społecznych.
Otępienie to poważne wyzwanie dla zdrowia publicznego ze względu na fakt, że jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności i śmiertelności u osób w podeszłym wieku. Szybko rosnąca liczba chorych wiąże się z licznymi i istotnymi konsekwencjami zdrowotnymi, społecznymi i ekonomicznymi. Aktualnie szacuje się, iż na chorobę Alzheimera i inne otępienia cierpi w Europie około 7,3 mln osób, a do 2020 r. liczba ta prawdopodobnie ulegnie podwojeniu
Nerwiakowłókniakowatość typu 1 (neurofibromatoza typu 1, NF1) jest jednym z częściej występujących schorzeń genetycznych dziedziczonych drogą autosomalną dominującą. Jej występowanie szacuje się na 1 na 2500 urodzeń. NF1 jest chorobą genetyczną związaną z wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń poznawczych i emocjonalnych oraz trudności psychospołecznych u chorych dzieci.