Logopeda i psycholog od dawna współpracują w diagnostyce trudności rozwojowych i komunikacyjnych u dzieci. Dotyczy to poważnych zaburzeń neurorozwojowych, specyficznych zaburzeń językowych oraz najłagodniejszej formy zaburzenia mowy – dyslalii.
Autor: Iwona Palicka
Specjalista Psychologii Klinicznej w zakresie neuropsychologii, terapeuta metod neurorozwojowych, specjalista diagnostyki zaburzeń rozwojowych typu FASD (ukończony kurs pod kierownictwem prof. Susan Astley, FAS DPN University of Washington), członek Rady Fundacji Fastryga. Prowadzi specjalistyczną poradnię dla dzieci i młodzieży oraz przedszkole terapeutyczne pod szyldem Centrum Stymulacji Rozwoju Dziecka. Posiada certyfikat Terapeuty Integracji Sensorycznej, Terapeuty Neurorozwoju w zakresie teorii, diagnostyki i leczenia opóźnienia neurorozwojowego metodami INPP, certyfikat providera Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansen IAS, w trakcie 3-letniego szkolenia afiliowanego przy Somatic Experiencing Trauma Institute – Somatic Experiencing Terapia Traumy (III rok – poziom zaawansowany).
Oceniając rozwój dziecka z trudnościami w obszarze mowy i (lub) komunikacji, terapeuta musi brać pod uwagę stan funkcjonowania podstawowych zmysłów i stopień rozwoju odruchów pierwotnych i posturalnych.
Myśląc, że dziecko wyrośnie ze swojego problemu, pozbawiamy je możliwości skorzystania z fachowej pomocy w momencie, w którym przyniosłaby ona najlepsze skutki. A.J. Ayres
Pacjenci z zaburzeniami ze spektrum poalkoholowych zaburzeń rozwojowych (FASD) stanowią trudne diagnostycznie wyzwanie ze względu na heterogenność objawów związanych z uszkodzeniami strukturalnymi oraz funkcjonalnymi mózgu. Wielu specjalistów nie docenia wagi trudności występujących u dzieci z FASD, a często nawet im zaprzecza, uznając je za przejaw prostego nieharmonijnego rozwoju bądź zaniedbań społecznych.