Dzieci wymagające pomocy logopedycznej ze względu na trudności w obszarze mowy i komunikacji mogą prezentować inne niespecyficzne dla podstawowego rozpoznania trudności rozwojowe, a zagadnienie wczesnej diagnozy problemów neurorozwojowych (szczególnie deficytów w zakresie rozwoju i dojrzewania odruchów pierwotnych i posturalnych) oraz problemów przetwarzania sensorycznego jest szczególnym przedmiotem zainteresowania terapeutów mających możliwość obserwowania rozwoju dzieci w dłuższej perspektywie czasowej. Częstokroć bowiem rodzice szukający pomocy dla siebie i swoich dzieci spotykają się z twierdzeniami specjalistów: „ma jeszcze czas”, „wyrośnie”, „dojrzeje”, „jest jeszcze za małe na diagnozę” itp.
POLECAMY
Odruchy są pierwszym źródłem podstawowych umiejętności ruchowych, dostarczają wrodzonej odpowiedzi na podstawowe bodźce sensoryczne i ułatwiają pojawianie się specyficznych reakcji ruchowych na określoną sytuację. Rozwój ośrodkowego układu nerwowego polega na stopniowym przejmowaniu kontroli wyższych partii mózgu (kory mózgowej) nad niższymi (ośrodkami podkorowymi). Przedłużająca się aktywność ośrodków podkorowych i dominacja czynności odruchowych nad czynnościami celowymi, dowolnymi wpływa negatywnie na zachowanie, emocjonalność i umiejętność uczenia się.
W ocenie neurorozwojowej, a także w późniejszej terapii warto posiłkować się koncepcją stworzoną przez Petera Blythe 'a oraz Sally Goddard-Blythe w INPP (The Institute for Neuro-Physiological Psychology – Instytut Psychologii Neurofizjologicznej) w Chester. Koncepcja ta zakłada, że donoszony przeciętny noworodek, który rodzi się z prawidłowym wyposażeniem odruchowym (odruchy pierwotne), powinien dzięki realizacji kamieni milowych (prawidłowe leżenie, turlanie się, pełzanie, czworakowanie, siadanie, wstawanie) wykształcić dojrzalsze reakcje odruchowe (odruchy posturalne) oraz działani celowe. Dzieje się tak dlatego, że odruchy pierwotne są hamowane lub kontrolowane przez wyższe ośrodki w mózgu jeszcze w 1. r.ż. Bada...