W procesie terapeutycznym dziecka, które czasem nie mówi, ważne są jasny podział ról i przestrzeganie go, a zarazem współpraca między rodzicami, terapeutą i przedszkolem/szkołą.
Dział: Metody terapii logopedycznej
Tworzenie mowy artykułowanej jest sprawnością nabywaną ze znacznie większym trudem niż nabywanie innych czynności motorycznych. Mowa jest ruchem, powstaje dzięki umiejętności skoordynowania ruchów poszczególnych elementów aparatu artykulacyjnego (usta, język).
Edukacja i rehabilitacja osób z różnorodnymi zaburzeniami – wyizolowanymi czy też współistniejącymi – to bardzo trudny proces, wymagający wiedzy, umiejętności i determinacji. Szczególnie trudnym wyzwaniem jest uzyskanie efektywności ww. działań w stosunku do osób z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu, czyli głuchoniewidomych, którym najczęściej współtowarzyszą dodatkowe niepełnosprawności.
Zarówno dane literaturowe, jak i liczne spotkania z nauczycielami, logopedami, lekarzami i psychologami potwierdzają, że trudności w przetwarzaniu informacji słuchowej są poważnym utrudnieniem nie tylko w rozwoju umiejętności swobodnej komunikacji osób nimi dotkniętych, ale przede wszystkim w ich codziennym życiu. U podłoża tych trudności mogą leżeć istotne zaburzenia w przebiegu procesów uwagi słuchowej.
W terapii mowy dzieci z rozszczepem należy zachować ogólne zasady terapii logopedycznej oraz szereg zasad obowiązujących podczas prowadzenia terapii artykulacji. Jedną z najważniejszych jest zasada rozpoczynania wywoływania głosek od najłatwiejszych dla danego dziecka. Logopedzie powinien przyświecać cel osiągnięcia jak najbardziej zrozumiałej mowy, co oznacza w pełni opanowany system fonologiczny.
Metoda Marii Montessori jako element terapii gerontologopedycznej
Rosnąca liczba dzieci i młodzieży z trudnościami rozwojowymi, w tym z zaburzeniami mowy i komunikacji, sprawia, że jednym z najistotniejszych wyzwań dla współczesnej logopedii, pedagogiki i neuropsychologii staje się wdrożenie w szeroki system opieki nad dzieckiem nowoczesnych i efektywnych metod wspomagających rozwój.
Jak pogodzić ciągły niedobór czasu przeznaczony na terapię logopedyczną w przedszkolu, dużą liczbę dzieci potrzebujących naszej pomocy, stosy zeszytów czekających na wpisanie ćwiczeń oraz działania w ramach profilaktyki z dziećmi 3-letnimi, które pozwoliłyby nie tylko mieć poczucie spełnionego obowiązku, ale przede wszystkim realnie pomóc tym dzieciom – przygotować je na potencjalną późniejszą z nami współpracę, rozbudzić ich świadomość artykulacyjną, usprawnić język i pozostałe artykulatory, wzbudzić zaciekawienie, a może nawet potrzebę (chęć!) zainteresowania rodziców kwestią jakości mowy swych pociech – oto pytanie nurtujące wielu logopedów.
Zawód logopedy wymaga od nas szczególnej kreatywności i pomysłowości. Prześcigamy się w tworzeniu ciekawych pomocy, gier, zabaw, aby wcielić w życie „naukę przez zabawę”. Co zrobić, kiedy wszystko, co proponujemy, powoli zawodzi, nie skutkuje, nie jest interesujące? Kiedy chcemy stworzyć wraz z dzieckiem i jego rodziną dobrze funkcjonujący zespół terapeutyczny, bo tylko taka relacja pozwoli nam uzyskać najlepsze rezultaty w procesie terapii, a nie mamy pomysłu? Proponuję przyjrzeć się bliżej metodzie aktywizującej storyline – może jest to klucz do sukcesu w terapii?
Istota i szczególność zaburzeń mowy oraz terapii logopedycznej dzieci z niepełnosprawnością wzrokową
Choć niedowidzenie, a nawet niewidzenie nie powoduje poważniejszych zaburzeń w rozwoju mowy, to jednak dzieci z niepełnosprawnością wzrokową, a szczególnie niewidome, wymagają określonej pracy nad jej rozwojem, ponieważ w tym przypadku pełni ona funkcję kompensacyjną.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-10, 2000) „zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, język i ocena. Ponadto zaburzeniom funkcji poznawczych często towarzyszą lub nawet je poprzedzają zaburzenia emocjonalne, zaburzenia zachowania i motywacji”.