Radość uczenia się przez całe życie

Maria Montessori to włoska lekarka żyjąca na przełomie XIX i XX w. oraz twórczyni systemu wychowania zwanego dzisiaj metodą Montessori, która obecnie jest stosowana na całym świecie w edukacji dzieci. Od kilkunastu lat metoda Montessori znajduje swoich zwolenników również w terapii osób starszych z demencją, afazją czy chorobą Alzheimera.

„Pomóż mi zrobić to samemu”

W centrum pedagogiki M. Montessori znajduje się dziecko, którego rozwojem sterują wewnętrzne potrzeby i któremu odpowiednio przygotowane otoczenie, dostosowane do dziecięcych potrzeb, ma pomóc w samodzielnym, optymalnym rozwoju. Każde dziecko samo wybiera materiał do pracy w konkretnym dniu. Metoda ta zakłada, że maluch uczy się najefektywniej tego, co w danym momencie je interesuje. Dziecko samo decyduje również o miejscu i czasie pracy, ale nie może przeszkadzać innym ani pomagać im, jeśli tego nie potrzebują.

Podstawowa myśl pedagogiczna Marii Montessori była przeniknięta poszanowaniem godności i unikatowości dziecięcej osobowości oraz zaufaniem do umiejętności percepcyjnych i gotowości dziecka do uczenia się. Główną ideą obrazujące metodę Montessori jest zdanie: „Pomóż mi zrobić to samemu”. Metoda, która pobudza dzieci do aktywnego udziału w procesie uczenia się poprzez zadania, narzędzia i projekty oddziałujące na wszystkie zmysły, ma również zastosowanie w pracy z osobami w podeszłym wieku.

Dlaczego akurat ta metoda?

Metoda jest oparta na zasadach rehabilitacji (M. Montessori stworzyła swoją metodę przede wszystkim dla dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi). Kładzie nacisk na zaangażowanie całej osoby w proces uczenia się poprzez uwzględnianie jej indywidualnych potrzeb i zainteresowań, wykorzystanie specjalnie opracowanych pomocy do doskonalenia percepcji i uczenia się czynności dnia codziennego oraz stworzenia inspirującego i stymulującego otocze...