Co ty opowiadasz czyli o metodzie storyline w pracy logopedy

„Najlepiej uczymy się wtedy, gdy jesteśmy włączeni w przeżycie dostarczające nauki” (Krzyżewska, 1998, s. 22). Dzieci lubią być zaskakiwane, wciągane w proces edukacji i terapii – nie tylko na zasadzie cotygodniowego spotkania z terapeutą. Psychologowie tacy jak L.S. Wygotski i J. Piaget podkreślali rolę interakcji społecznych, podejmowania relacji z rówieśnikami w rozwoju młodego człowieka. Współdziałanie z ludźmi buduje poczucie własnej wartości, wzmacnia pewność siebie, kształtuje odpowiedzialność (Nowicka, 2005). Dziecko, wchodząc w interakcje z rówieśnikami i dorosłymi, poznając otoczenie, stykając się z napotkanymi problemami i pytaniami, konstruuje struktury poznawcze, czyli swoją wiedzę o świecie i funkcjonujących w nim relacjach. Dlatego metody aktywne, które odwołują się do spontanicznej aktywności dzieci w określonej społeczności, będą odnosiły w procesie terapii i edukacji najlepsze rezultaty. Należy zwrócić uwagę, żeby działania obejmowały aktualne możliwości poznawcze dziecka, ale też stanowiły dla niego wyzwanie poznawcze (Kowalik-Olubińska, 2005, s. 79). Storyline jest jedną z metod aktywizujących, czyli najbardziej efektywnych i lubianych przez dzieci (Kuszak, 2007). Dzięki historii, która toczy się na ich oczach, stają się ciekawsze, chętniej doświadczają, dyskutują, angażują. Dziecko, które aktywnie uczestniczy w procesie terapii, zapamiętuje więcej. Kiedy przeczyta daną treść, zapamięta 10%, kiedy ją usłyszy – 20%, kiedy zobaczy – 30%, a kiedy będzie przekazywać i wykorzystywać swoją wiedzę do działania, zapamięta aż 95% (Krzyżewska, 1998, s. 24).

Dzięki stosowaniu w terapii logopedycznej metod aktywizujących, takich jak storyline, dziecko nie skupia się na problemie swojej wady, zaburzenia czy opóźnienia, jest bowiem skupione na rozwiązywaniu innych problemów, które przed nim stawiamy. Ma to szczególny aspekt pomocy psychicznej i wspierania poczucia własnej wa...