Diagnoza logopedyczna małego niemówiącego dziecka powinna dać terapeucie odpowiedź na podstawowe pytanie: czy rozwój mowy jest zaburzony czy opóźniony? Okazuje się, że rozstrzygnięcie wcale nie jest łatwe i wymaga przeprowadzenia wnikliwego postępowania logopedycznego oraz zebrania wywiadu biologiczno-środowiskowego, a często nawet rozpoczęcia stymulacji i terapii, aby upewnić terapeutę w postawionej diagnozie.
Zobacz czym dokładnie jest opóźniony rozwój mowy.
W przypadku małych dzieci przeprowadzenie całościowego postępowania diagnostycznego daje terapeucie szansę na postawienie trafnej diagnozy, odpowiednie zaprogramowanie terapii logopedycznej i pedagogizacji rodziców.
Rozmowa z prof. zw. dr hab. Jagną Czochańską, współtwórczynią neurologii dziecięcej w Polsce.
W ostatnich latach obserwujemy wzrost liczby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD). Do specjalistów trafia coraz więcej dzieci z charakterystycznymi dla ASD problemami; u większości z nich diagnozuje się również niedojrzałość neuromotoryczną. Dziecko otrzymuje wówczas wsparcie w formie terapii logopedycznej lub neurobiologicznej oraz zalecenia do codziennego wykonywania zestawu kilkuminutowych ćwiczeń neuroruchowych. W przypadku dzieci z ASD widzimy znaczną poprawę funkcjonowania po podjęciu rocznego cyklu ćwiczeń metodą INPP.
Jedną z podstawowych grup zaburzeń występujących u osób ze spektrum autyzmu (ASD) są trudności w obszarze funkcjonowania komunikacji. Komunikowanie się „należy do najbardziej skomplikowanych zachowań, do jakich zdolny jest człowiek” i „decyduje o jakości relacji międzyludzkich” (Dziewiecki 2000). Niezwykle ważna jest więc rola wczesnej diagnozy i terapii dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.
Rozmowa z prof. dr hab. Anną Kowalską - absolwentką pierwszych studiów logopedycznych prof. Leona Kaczmarka
Dyslalia (dys – zaburzenie; lalia – mowa) to pojęcie stosowane w literaturze i praktyce logopedycznej na określanie różnych postaci zaburzeń artykulacji. Termin wywodzi się z foniatrii. Mimo że po raz pierwszy został użyty już w 1827 r., to do dziś jest różnorodnie interpretowany, określa się nim bowiem wszystkie nieprawidłowości wymowy wywołane najrozmaitszymi czynnikami lub tylko zaburzenia wymowy pochodzenia obwodowego, a także jedynie zaburzenia artykulacji pochodzenia korowego.
W logopedycznych badaniach przesiewowych prowadzonych w przedszkolu i szkole można wykorzystać do zapisu wyników badań ,,Kartę badania diagnostyczno-przesiewowego”, która została opracowana do opisu badań własnych. Karta ta w czasie trwania praktyki logopedycznej została zmodyfikowana i dostosowana do potrzeb logopedów.
»
