Dyslalia w teorii i praktyce

Dyslalia przyjmuje różne określenia i opisywana jest jako: wady artykulacyjne, zaburzenia segmentalne, wadliwa wymowa głosek, zaburzenia wymowy charakteryzujące się wadliwą realizacją fonemów, zaburzona artykulacja, a także nieprawidłowa wymowa. Pomimo podejmowania prób ujednolicenia terminologii, niestety, nie ma jednego spójnego, jednolitego i precyzyjnego opisu, chociaż próby podejmowali m.in. Ołtuszewski W. (1905), Mitrinowicz-Modrzejewska A. (1982), Kaczmarek L. (1966, 1975, 1977, 1988), Styczek I. (1979, 1982), Sawa B. (1990), Pruszewicz A. (1992), Mierzejewska H., Emiluta-Rozya D. (1994), Grabias (1994, 1996, 2002), A. Sołyts-Chmielowicz (1994, 1996, 1998).

Dyslalia i wszystkie zamiennie stosowane terminy określają kategorię zaburzeń, których istotą jest nieprawidłowa artykulacja dźwięków mowy.

Wśród badaczy istnieje względna zgodność co do kwestii,     że dyslalia to zaburzenie objawiające się nieprawidłowościami w zakresie artykulacji.

Niejednolity jest jednak stosunek do tego, czy wszystkie zaburzenia ujawniające się w płaszczyźnie segmentalnej powinno się określać mianem dyslalii. Wynika to zapewne z faktu, że nieprawidłowości wymowy mogą mieć różną etiopatogenezę. Uzgodnienie tego, które z obserwowanych zjawisk o tym samym obrazie klinicznym, lecz różnym pod względem etiologii, po...