Jak wygląda terapia jąkania w krajach anglojęzycznych

Chcesz lepiej poznać temat? Sprawdź nasz artykuł: Rodzaje błędów językowych

Klasyfikacja¹ programów terapii jąkania w krajach anglojęzycznych przebiega według zapotrzebowania pacjentów w zależności od ich wieku.

Terapie dzieci przedszkolnych i szkolnych

Terapia pośrednia – jej wybór następuje, gdy u dziecka pojawia się niepłynność mogąca przekształcić się w jąkanie, ponieważ dziecko znajduje się w strefie zagrożenia jąkaniem rozwojowym.

Przykładem takiej terapii jest np. terapia PCI (Parent-Child Interaction) – interakcji rodzic – dziecko. Terapeuta ocenia dynamikę panującą w rodzinie oraz zaleca wprowadzenie w codzienną rutynę tzw. czasu specjalnego, w którym rodzic zwraca uwagę na płynność mowy dziecka, w czym pomagają mu notatki i nagrania. Następnie rodzic analizuje „czas specjalny“ z przewodnikiem – terapeutą, ponieważ to na rodzicu spoczywa ciężar odpowiedzialności za wyniki terapii. Aktywnie zastanawia się nad zmianami, które należy wprowadzić, np. zmiany w stylu interakcji i komentarze dotyczące kolejnych sesji. Po ustabilizowaniu tej fazy następuje czas utrwalania polegający na oddawaniu terapeucie kwestionariuszy z obserwacjami. Płynność mowy dziecka powinna wzrosnąć, jeśli nie oznacza to, że rodzic powinien spotkać się z terapeutą.

Zadaniem terapeuty jest wpływanie na środowisko dziecka tak, żeby mowa mogła się normalnie rozwijać, bez potrzeby jednoznacznego oznajmienia dziecku, że dzieje się coś niepokojącego z jego mową.

Terapia bezpośrednia stosowana jest u dzieci, u których można zaobserwować niepłynność mówienia lub jąkanie. Jej przykładem jest austalijski Program Lidcombe przeznaczony dla dzieci do 6. roku życia. Opiera się na założeniu, że jąkanie we wczesnym etapie jest prostym zaburzeniem koordynacji motorycznej. Jąkanie jest „karane” płynnym powtarzaniem wyrazów wcześniej wyjąkanych. Oczywiście reakcje rodziców i „kary“ słowne są ściśle nadzorowane przez teraputów. Płynna mowa wzmacniania jest przez nagrodę słowną, małe prezenty, tj. naklejki. Stosunek nagród do kar wynosi 5 : 1 (wzmocnienia pozytywne do negatywnych). Rodzic wypełnia kwestionariusz, szacując zająknięcia w 10o skali oraz może przynieść terapeucie nagranie dziecka z jego postępami, do których terapeuta może się bezpośrednio odnieść. Kolejny etap terapii polega na tym, że rodzic wyznacza pięciominutowe rozmowy każdego dnia, w trakcie których ćwiczy z dzieckiem pły...