Opisując jąkanie, korzysta się często z metafory góry lodowej, która najpełniej tłumaczy naturę tego zjawiska. Model góry zawiera w sobie zarówno elementy, które mogą być zaobserwowane przez otoczenie osoby jąkającej się (powtarzanie głosek, sylab, prolongacje, bloki, pauzy, wtrącenia), jak i takie atrybuty jąkania, które pozostają dla słuchaczy niewidoczne: lęk, wstyd, bezradność, poczucie winy.
Autor: Anna Szerszeńska
Logopeda, neurologopeda, jej zainteresowania koncentrują się na zaburzeniach płynności mowy, dwujęzyczności oraz zaburzeniach będących konsekwencją chorób onkologicznych. Była stypendystką Rządu Francuskiego (2001), a w 2011 r. uzyskała francuski tytuł logopedy i neurologopedy. Jest autorką poradnika dla rodziców dzieci jąkających się Jąkanie to nie wyrok. W 2016 r. ukończyła Europejską Kliniczną Specjalizację Zaburzeń Płynności Mowy (European Clinical Specialization in Fluency Disorders – ECSF). Uczestniczyła w szkoleniach prowadzonych przez specjalistów z Polski, Francji, Niemiec, Irlandii i Wielkiej Brytanii.
Specjalista pracujący z dzieckiem, które się jąka, musi znać różne podejścia terapeutyczne i stosować je w praktyce. Na logopedzie specjalizującym się w terapii jąkania spoczywa odpowiedzialność, by – mając na uwadze wrażliwość dziecka, poziom lęku i obaw rodziców oraz możliwości poznawcze dziecka – odpowiednio dobrał i zastosował adekwatne podejście terapeutyczne (Millard, Nicholas, Cook 2008).