Dzieci z zaburzeniami rozwoju językowego

Chcesz lepiej poznać temat? Sprawdź nasz artykuł: Rodzaje błędów językowych

Rozwój językowy – ujęcie psychologiczne

Badania nad językiem dziecka zajmują sporo miejsca w psychologii rozwojowej. Szukano modelu umożliwiającego wyjaśnienie mechanizmów przyswajania sobie kodu językowego; zastanawiano się, czy należy go wywodzić z wrodzonych zasobów, jakimi dysponuje młody organizm, czy też raczej większe znaczenie przypisać uwarunkowaniom środowiskowym. Niejednokrotnie zwracano uwagę na twórczy charakter omawianego procesu; nawet zwolennicy teorii uczenia się stali na stanowisku, że dziecko, wchodząc w interakcję z kodem językowym, nie powiela jedynie zaobserwowanych wcześniej zachowań językowych. Wiele uwagi poświęcono również opisowi etapów na drodze do świadomego posługiwania się językiem (Gleason, Ratner 2005). Wreszcie kolejna grupa zagadnień to rozważania wokół czynników modyfikujących proces przyswajania języka, a także powiązania tego aspektu rozwojowego z innymi sferami rozwoju dziecka (rozwój społeczny, emocjonalny, kształtowanie się teorii umysłu, kompetencja komunikacyjna, twórczość). 

Relacja jako warunek komunikacji

Ujmując zjawisko posługiwania się językiem w aspekcie rozwojowym, odnieść należałoby się przede wszystkim do jego funkcji komunikacyjnej. Nabywanie sprawności językowej dokonuje się przede wszystkim w relacji z drugą osobą; jest motywowane jej obecnością i dążeniem do porozumienia się z nią (Schaffer, Schieffelin, Ochs 1995). Społeczny charakter języka określa możliwość porozumiewania się między członkami danej społeczności; język jest formą społecznego zachowania się. 

Wrażliwość na dźwięki mowy ludzkiej obserwuje się bardzo wcześnie (Eliot 2010; Walker-Andrews 1997). Już w okresie życia płodowego dziecko jest zdolne odróżniać głos kobiecy od głosu męskiego, różnicuje fonemy odmienne pod względem jednej cechy dystynktywnej (np. dźwięczności). Bardzo wcześnie potrafi identyfikować całe układy dźwiękowe (np. zdania należące do dwóch różnych języków). Z czasem zanika możliwość rozpoznawania tak szerokiej gamy fonemów; ok. 9. m.ż. następuje specjalizacja, w wyniku której, dziecko identyfikuje fonemy charakterystyczne dla języka ojczystego. Jak w wielu innych strefach rozwoju, tak i tutaj wiedza wyprzedza wykonanie: dziecko może mieć trudności z wypowiadaniem niektórych głosek, mimo że ma świetnie rozwiniętą sprawność ich percepcji. 

Język prowadzi ku uspołecznieniu działania (a co za tym idzie: myślenia), które umiejscowione w przestrzeni komunikacyj...