Współpraca logopedy z neurologiem - wspomnienie współtwórczyni neurologii dziecięcej, profesor Jagny Czochańskiej-Kruk

Temat numeru Otwarty dostęp

Współpraca logopedy z lekarzami różnych specjalności stała się obecnie ,,złotym standardem” w postępowaniu diagnostycznym i terapeutycznym. Wzajemna wymiana doświadczeń specjalistów nikogo już nie dziwi, a zawsze daje szansę na wnikliwe i holistyczne spojrzenie na pacjenta. W praktyce logopedycznej i związanej z kształceniem logopedów udało mi się współpracować z wieloma wspaniałymi lekarzami specjalistami, którzy chętnie dzielili się swoją wiedzą i doświadczeniem klinicznym wynikającym z ich specjalizacji. Z rozmów i badań przeprowadzonych wśród logopedów i słuchaczy studiów logopedycznych wynika, że logopedzi, a nawet neurologopedzi, najbardziej obawiają się współpracy i wymiany doświadczeń z neurologiem i psychiatrą. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie możliwości i przestrzeni do współpracy logopedy z neurologiem, a także wspomnienie współpracy z wybitną neurolog, współtwórczynią neurologii dziecięcej, śp. Profesor Jagną Czochańską-Kruk.

Profesor Jagna Czochańska-Kruk

Profesor Jagna Czochańska-Kruk była jedną z założycielek Polskiego Towarzystwa Neurologów Dziecięcych, a także pierwszą przewodniczącą Zarządu Głównego tego stowarzyszenia. Funkcję tę pełniła od 1990 r., była również pierwszym redaktorem ,,Neurologii Dziecięcej’’, kierownikiem Kliniki Neurologii Dzieci i Młodzieży Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie. Od lat 90. była aktywnym dydaktykiem w kształceniu logopedów, a jej ostatnia działalność zawodowa była związana z kształceniem logopedów i neurologopedów w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Janusza Korczaka w Warszawie, gdzie wspólnie przez kilka lat zajmowałyśmy się kształceniem logopedów.

POLECAMY

Chciałabym podkreślić, że Pani Profesor wśród licznych swoich zasług zawodowych w zakresie pracy z pacjentem oraz kształceniem lekarzy i logopedów była przede wszystkim wspaniałym człowiekiem, mającym zawsze czas na rozmowę – potrafiła wysłuchać, poradzić i pomóc. W mojej pamięci i w sercu na zawsze pozostaną nasze długie rozmowy telefoniczne, podczas których ,,rodziło się” zupełnie nowe spojrzenie na pacjenta, powstawały plany terapii i programy studiów neurologopedycznych. W moich wspomnieniach Pani Profesor pozostaje jako wybitny specjalista, posiadający ogromną wiedzę z zakresu neurologii i pediatrii, którą potrafiła skutecznie przekazać logopedom. Dla Pani Profesor nie było ,,trudnych” pytań i odpowiedzi, każdy student mógł Jej zadać pytanie i otrzymać satysfakcjonującą odpowiedź.

Panią Profesor poznałam w latach 90., jeszcze podczas moich pięcioletnich studiów logopedycznych. Następnie, gdy byłam logopedą na początku swojej drogi zawodowej, konsultowałam z Nią dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym i z epilepsją, które wówczas pozostawały pod moją opieką. Pani Profesor zawsze chętnie i wnikliwie odpowiadała na moje pytania i wątpliwości. Wielokrotnie z szacunkiem mówiła o pracy logopedy, podkreślając, że ,,najtrudniejszą sferą we wczesnej diagnozie jest mowa” (Jeżewska-Krasnodębska 2017). 

Pani Profesor brała czynny udział w kształceniu logopedów w całym środowisku warszawskim, prowadziła bowiem zajęcia dydaktyczne z zakresu neurologii w różnych warszawskich uczelniach, takich jak Akademia Pedagogiki Specjalnej czy Uniwersytet Warszawski.
Gdy powołałam pod moim kierownictwem podyplomowe studia logopedyczne i neurologopedyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Janusza Korczaka w Warszawie, a następnie w Uczelni Łazarskiego, Pani Profesor znalazła się w gronie współtwórców pr...

Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.

Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI