Smak i węch to zmysły silnie ze sobą powiązane. Kiedy przygotowujemy pokarmy, czujemy zapachy, w następstwie ślinianki produkują ślinę, nabieramy apetytu i przygotowujemy się do spożywania jedzenia. Same w sobie czynności: gryzienie, żucie, połykanie wydają się mechaniczne, automatyczne. Jednakże z tymi umiejętnościami wiąże się sfera emocjonalna, społeczna. Nie jest to jedynie kwestia przetrwania w ujęciu fizjologicznym. Z procesem jedzenia wiąże się wiele innych aspektów, które należy wziąć pod uwagę.
Autor: Agnieszka Hamerlińska
Dr nauk hum., psycholog, adiunkt Zakładu Pedagogiki Specjalnej i Logopedii, kierownik Pracowni Logopedycznej Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Organizatorka konferencji i szkoleń. Prowadzi stronę onkologopeda.pl poświęconą osobom z zaburzeniami mowy o podłożu onkologicznym. Autorka książki Onkologopedia - logopedia wobec chorób nowotworowych. Członkini Śląskiego Stowarzyszenia Osób bez Krtani. Prowadzi turnusy logopedyczne dla osób po usunięciu krtani i rekonstrukcjach twarzy.
Wprowadzając Czytelników i Czytelniczki w świat „węchu i zapachów”, na początek chciałabym, aby wyobrazili sobie oni zapach czegoś przyjemnego, np. chleba, kawy czy domu, lub wzięli do ręki coś, co wydziela zapach. Następnie proszę odpowiedzieć na pytania: Jaki zapach jest odczuwany? Jakie wspomnienia i „obrazy” pojawiają się w umyśle? Jakie emocje temu towarzyszą?
Nie trzeba nikogo przekonywać, jak ważną umiejętnością jest operowanie głosem. W sytuacji, gdy człowiek staje przed groźbą utraty możliwości mówienia, pojawia się lęk i trudności w odnalezieniu się w nowej sytuacji. Te oraz inne czynniki mogą utrudnić terapię głosu. Jak logopeda powinien się zachować wobec pacjenta? Jak go przekonać, że warto podjąć naukę mowy przełykowej? Co sprzyja terapii, a co jej przeszkadza? Jakie formy terapii stosować?