Wczesna interwencja logopedyczna w jąkaniu

Praktyka oparta na dowodach w logopedii

Współcześnie w medycynie, psychologii, a w ślad za tym w logopedii podkreśla się, by przy podejmowaniu decyzji diagnostycznych i terapeutycznych opierać się na najlepszej dostępnej wiedzy. Amerykańskie Stowarzyszenie Logopedów i Audiologów Mowy (American Speech-Language-Hearing Association – ASHA), Kanadyjskie Stowarzyszenie Logopedów i Audiologów Mowy (Canadian Association of Speech-Language Pathologists – CASLPA), Królewska Akademia Terapeutów Mowy i Języka (the Royal College of Speech and Language Therapists – RCSLT) oraz międzynarodowa organizacja skupiająca logopedów CPLOL (Comité Permanent de Liaison des Orthophonistes-Logopèdes/Standing Liaison Committee of Speech and Language Therapists and Logopedists) coraz powszechniej rekomendują i zachęcają do stosowania założeń „praktyki opartej na dowodach” (ang. evidence-based practice, EBP) w praktyce klinicznej. EBP, jak podkreśla T. Woźniak (2017), nazywane też czasem „medycyną oparta na faktach” (Evidence Based Medicine), rozwinęło się w latach 80. XX w., w logopedii natomiast pojawiło się w latach 90. XX wieku. 
Najczęściej przytaczana definicja praktyki opartej na dowodach, wypracowana w naukach medycznych, to „rozumne, jasne i uzasadnione posługiwanie się najmocniejszymi z obecnych dowodów w podejmowaniu decyzji dotyczących opieki zdrowotnej nad indywidualnym pacjentem, oparte na umiejętnościach, które pozwalają lekarzowi na ocenianie zarówno doświadczenia osobistego, jak i zewnętrznego dowodu, w sposób systematyczny i obiektywny” (Sackett i in. 1996). 
W logopedii praktyka oparta na dowodach polega na podejmowaniu decyzji na podstawie najbardziej aktualnych i najlepiej udowodnionych badań naukowych połączonych z wiedzą, doświadczeniem klinicznym logopedy oraz 
ze specyficznymi potrzebami klienta i wyznawanym przez niego systemem wartości (ASHA, 2005). Działania terapeutyc...