Terapia logopedyczna dziecka z wrodzonym niedorozwojem recepcji i ekspresji słownej

Wrodzony niedorozwój recepcji i ekspresji słownej to zaburzenie o nie do końca ustalonej etiologii. Najczęściej wiąże się je z niedorozwojem, zaburzeniami mielinizacji w korowych polach mowy, a nawet z brakiem rozwoju dróg nerwowych związanych z mową. Zaburzenia recepcyjno-ekspresyjne są jednoczesnym zaburzeniem rozumienia i mówienia. W porównaniu z wrodzonym zaburzeniem mowy, charakteryzującym się trudnością w wypowiadaniu słów przy zachowaniu rozumienia, są trudnością reprezentującą cięższy obraz kliniczny i gorsze rokowania.

Celem terapii logopedycznej dziecka z wrodzonym niedorozwojem ekspresji i recepcji słownej jest umożliwienie porozumiewania się z otoczeniem, nauczenie nazywania własnych uczuć i emocji, zdobycie umiejętności zadawania pytań i udzielania odpowiedzi oraz przezwyciężenie trudności artykulacyjnych.

Dzieci z zaburzeniami recepcyjno-ekspresyjnymi nie rozumieją mowy, języka otoczenia, a techniką komunikacyjną jest mowa niewerbalna lub dźwięki nieartykułowane. Gesty, mimika i kilka słów wadliwie artykułowanych to środki, za pomocą których dziecko porozumiewa się z najbliższymi oraz z ludźmi, w towarzystwie których przebywa. Zaburzenia mowy dotyczą artykulacji i rozwoju mowy. O ile dość dobrze realizowane są samogłoski, na których dziecko opiera swoją wypowiedź, o tyle wymowa spółgłosek jest mocno zniekształcona. Samogłoski są dźwiękami prymarnymi, pojawiającymi się jako pierwsze i bardzo wcześnie w rozwoju mowy dziecka, są pierwotną formą artykulacji i nie wymagają trudnych, złożonych ruchów w obrębie narządów werbalnych, czego przeciwieństwem są spółgłoski. A zatem w zaburzeniach recepcyjno-ekspresyjnych wokalizacja przedsłowna jest prawidłowa, słowna natomiast mocno zaburzona. Pierwsze słowa, które można usłyszeć około 2. roku życia, są zniekształcone, zupełnie niezrozumiałe dla otoczenia. Najczęściej tylko matka dzi...