Postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne w przypadku afazji całkowitej

Zaburzenia językowe to zagadnienie, którym badacze interesują się od dawna. Pierwsze informacje na ten temat zostały odnalezione przez Edwina Smitha w papirusie sprzed trzech i pół tysiąca lat (Kądzielawa 1996). Kolejne wzmianki pojawiły się w starożytności. Już wtedy zaczęto posługiwać się terminem afazja (gr. a - zaprzeczenie, fasis – mowa), który oznacza częściową lub całkowitą utratę mowy.

Rozwój afazjologii przypada jednak na wiek XIX. W związku z licznymi badaniami prowadzonymi przez naukowców takich jak: Paul Broca, Karl Wernicke, John-Huglings Jackson, Henry Head, Kurt Goldstein, Aleksander Łuria, Jerzy Konorski, Mariusz Maruszewski, Marceli Klimkowski oraz przez współczesnych badaczy, powstało wiele koncepcji taksonomicznych (Kądzielawa 1996).

Definicja afazji

Oficjalnie do terminologii medycznej termin został wprowadzony w 1865 r. przez Armanda Trousseau na określenie zaburzeń w słownym wyrażaniu myśli oraz zaburzeń w rozumieniu mowy, występujących po uszkodzeniach korowych struktur mózgu, wypierając tym samym wprowadzony przez Paula Brocka termin „aphemia”.

Definicja afazji ulega niewielkim modyfikacjom, z zachowaniem jednak istoty rzeczy. Najpopularniejszą, funkcjonującą w literaturze zarówno medycznej, jak i neurologopedycznej, jest definicja M. Maruszewskiego: „afazja to spowodowane organicznym uszkodzeniem odpowiednich struktur mózgowych częściowe lub całkowite zaburzenie mechanizmów programujących czynności mowy (nadawanie i odbiór) u człowieka, który uprzednio już te czynności opanował” (Maruszewski 1970).

Afazja według Ireny Styczek „to częściowa lub całkowita utrata umiejętności posługiwania się językiem (czyli systemem znaków i reguł gramatycznych), spowodowa...