Nieprawidłowa diagnoza i co dalej

Diagnoza może obejmować rozpoznanie zaburzenia, zawierać wskazania terapeutyczne oraz prognozowanie. Nowoczesna diagnoza logopedyczna nie ogranicza się do opisu defektów językowych i objawów towarzyszących, ale poszukuje również związków przyczynowo-skutkowych. Klasyfikuje występujące symptomy, wśród których podstawowym wyróżnikiem jest aspekt lingwistyczny, oraz uwzględnia symptomy towarzyszące, np. psychologiczny, pedagogiczny, audiologiczny, foniatryczny czy neurologiczny. Dzięki takiemu podejściu możliwe jest ustalenie przyczyn zaburzeń mowy, włączenie do terapii wielu specjalistów i pokonanie defektów mowy. Rzetelna diagnoza logopedyczna jest niezbędnym warunkiem skutecznej reedukacji, dlatego powinna uwzględniać, oprócz badania mowy, szereg czynności dodatkowych, takich jak: wywiad logopedyczny, ocenę budowy i sprawności narządów artykulacyjnych, badanie słuchu oraz inne badania, jeśli zachodzi taka potrzeba. Diagnoza jest więc długą i skomplikowaną procedurą, a dokładna ocena zaburzeń wymaga czasu i umiejętności. Procedura postępowania terapeutycznego wobec ucznia opiera się na diagnozie potrzeb ucznia, ta musi być precyzyjna i rzetelna. Oparcie działań naprawczych na nieprawidłowej diagnozie spowoduje nieodwracalne szkody. Po pierwsze, dokona się „zaszufladkowanie” ucznia, bowiem jest dokumentem wędrującym razem z uczniem. Po drugie, proces terapii oparty na błędnej diagnozie nie może przynieść wymiernych korzyści dla żadnej ze stron. Straty wynikające z błędnej diagnozy są więc olbrzymie i, niestety, nie ma standardów postępowania logopedycznego w przypadku podejrzenia o błędną diagnozę. Dlatego tak ważne jest określenie procedur postępowania diagnostycznego, w tym procedur, jakie należy podjąć, gdy mamy podejrzenie nieprawidłowej diagnozy.

Opis przypadku – diagnoza afazji typu amnestycznego w trakcie jednorazowego badania dokonanego w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej przez pedagoga oraz psychologa u 11-letniej Moniki, bardzo dobrze uczącej się dziewczynki.

Monika (lat 11) jest uczennicą klasy czwartej w szkole podstawowej. Wychowuje się w pełnej rodzinie, otoczona miłością rodziców oraz starszej, 19-letniej siostry. Rodziców i siostrę charakteryzuje duża troska o Monikę, a zwłaszcza o jej samopoczucie. Rodzice mają wyższe wykształcenie, oboje pracują. W opiece nad dziećmi pomagają im dziadkowie, z którymi dziewczynki mają bardzo dobry kontakt. Opieką nad Moniką zajmują się wszyscy, a zwłaszcza babcia, która przyprowadza i odbiera dziewczynkę ze szkoły. Z wywiadu przeprowadzonego z matką i analizy książeczki zdrowia dziecka wynika, że ciąża przebiegała prawidłowo. Matka była zdrowa, nie paliła papierosów, nie mi...