Gry i zabawy wykorzystywane w terapii dyslalii (przegląd subiektywny)

Studiując logopedię, zachwycałam się inwencją twórczą prowadzących zajęcia. Jako osoba bez tzw. zdolności manualnych z przerażeniem myślałam o tym, jak poradzę sobie z przygotowaniem pomocy logopedycznych – choć to nieodległy czas (chcę w to mocno wierzyć!), większość trzeba było wykonać samemu. Dziś sytuacja dostępu do pomocnych zestawów w pracy logopedy wygląda zgoła inaczej – bogactwo potrafi przyprawić o zawrót głowy (sama dostarczyłam na rynek 33 gry edukacyjne). Mówić można raczej o ogromnych możliwościach wyboru niż deficycie. Swoistość pracy z dziećmi polega m.in. na tym, że obok merytorycznego przygotowania trzeba dobrze dobrać „opakowanie” materiału. Dzieci są wymagające i trzeba brać to pod uwagę, by móc osiągać postępy w terapii. 
„Bawiąc, uczyć” – to główne hasło pracy w moim gabinecie. Stawiam się często w miejscu dziecka i myślę sobie, że chciałabym wejść na zajęcia z nadzieją na dobrą zabawę. Zyski takiego podejścia są nie do przecenienia. Zadowolone, zainteresowane, chętne do działania dziecko będzie robiło postępy, a jednocześnie nabierze przekonania, że nauka może być przyjemna, wesoła, relaksująca.
Wychodzę z założenia, że wszystko przy odrobinie fantazji może stać się doskonałą pomocą dydaktyczną. W tym subiektywnym przeglądzie gier i pomocy logopedycznych pominę pełną gamę doskonałych programów komputerowych z prostej przyczyny – sama ich nie wykorzystuję.

Typy pomocy logopedycznych

Pomoce klasyczne
Klasyką logopedii można określić wszelkiego rodzaju pomoce obrazkowe. Dają one możliwość ukierunkowania pracy zgodnie z potrzebą wynikającą z wady wymowy. Tak więc zbiór obejmuje słownictwo niezbędne do utrwalania głosek w nagłosie, śródgłosie i wygłosie. Bardzo to wygodna forma, szczególnie na wczesnym etapie pracy z dzieckiem nieznającym pisma.
Zestawów tego typu jest na rynku bardzo dużo; do tego można je tworzyć na bazie różny...