Dlaczego logopedzi boją się jąkania?

Logopedia jest jedną z wielu dziedzin zajmujących się komunikacją językową, chociaż jako jedyna skupia się nie na wycinku, lecz na całości zagadnień z nią związanych. Tutaj analizuje się proces komunikacji językowej pod różnym kątem: medycznym, lingwistycznym, psychologicznym, pedagogicznym i artystycznym: od wzorca, poprzez normę, do patologii. I znów można powiedzieć, że ta dziedzina się wyróżnia, gdyż zainteresowania logopedów skupiają się nie tylko na odstępstwach od normy, lecz także kierują się w stronę normy oraz wszystkiego, co można określić powyżej niej, a więc rozwijania sprawności językowej i komunikacyjnej, dążenia do doskonałości w tej dziedzinie, a także w stronę sposobów zapobiegania powstawaniu ewentualnych nieprawidłowości.

Logopeda z dala od jąkania

Jednym z podstawowych zaburzeń komunikacji językowej, będącej w obszarze zainteresowań profilaktyki, diagnozy i terapii logopedycznej, jest jąkanie (Walencik-Topiłko 2005). Jąkanie definiowane jest najczęściej jako niepłynność mówienia, spowodowana nadmiernymi skurczami mięśni oddechowych, fonacyjnych lub artykulacyjnych, której to niepłynności towarzyszą różnorodne reakcje indywidualne lub społeczne, zakłócające komunikację międzyludzką (Tarkowski, 1999, s. 13). Dlatego też dziwić może fakt, że tak mało specjalistów decyduje się na pracę z pacjentem jąkającym się. Tylko około 3% logopedów zajmuje się jąkaniem – i nie jest to zjawisko charakterystyczne jedynie dla Polski (Tarkowski, 1999). Podobnie trudno znaleźć psychologa, który podejmuje się systematycznej terapii jąkania. Z czego to wynika? Autorka postara się zanalizować problem od strony logopedy – dwudziestoletniego praktyka i teoretyka w zakresie logopedii, który...