Wykształcenie systemu porozumiewania się

Identyfikacja problemu

W momencie rozpoczęcia terapii Oskar uczęszczał do specjalnego oddziału przedszkolnego, chłopiec miał głęboką postać niedosłuchu − nie nawiązywał on kontaktu z rówieśnikami, nie domagał się uwagi otoczenia, nie potrafił poprosić o pomoc w sytuacji dla niego trudnej. Nie był zainteresowany działaniami innych dzieci, nie protestował, gdy ktoś zabierał mu zabawkę. Nie potwierdzał i nie zaprzeczał, nie wskazywał przedmiotów, nie dokonywał wyboru, nie reagował na polecenia kierowane bezpośrednio do niego. Brak możliwości wyrażenia swoich potrzeb czy opinii powodował u chłopca niepokój, wzrost napięcia, coraz częściej pojawiały się zachowania niepożądane, takie jak: rzucanie się na podłogę, płacz, krzyk.

Brak potrzeby porozumiewania się dziecka z rówieśnikami i dorosłymi oraz brak systemu komunikacji znacznie ograniczały osiąganie postępów w rozwoju.

Znaczenie problemu

Brak potrzeby porozumiewania się z otoczeniem powodował, że Oskar był bierny, nie współpracował, nie wykonywał poleceń, nie wybierał zabawki, nie podejmował aktywności, informował o swoich potrzebach w sposób nieakceptowany społecznie i nieczytelny dla innych.

Prognoza negatywna

Brak interwencji w postaci zaplanowanych i systematycznych oddziaływań terapeutycznych umożliwiających wypracowanie potrzeby porozumiewania się i stworzenia systemu komunikacji mógłby doprowadzić do dalszego wycofywania się z relacji i wytworzenia patologicznych sposobów komunikacji. Z czasem u Oskara sygnalizowanie potrzeb mogłoby odbywać się za pomocą krzyk...