Terapia miofunkcjonalna – cele i rola w codziennej praktyce

Terapia miofunkcjonalna, zgodnie ze swoim źródłosłowem (z greckiego myo – mięsień, z łacińskiego functio – czynność), ma na celu prowadzenie oddziaływań terapeutycznych zmierzających do normalizacji przebiegu funkcji biologicznych w obrębie narządu żucia. Według definicji Danuty Pluty-Wojciechowskiej, „czynności prymarne lub inaczej pierwotne, do których należą w szczególności oddychanie oraz przyjmowanie pokarmów i picie kształtujące się na bazie motoryki pierwotnej, ale także w różnym zakresie związane z nimi niewerbalne czynności kompleksu ustno-twarzowego, takie jak np. sensoryka orofacjalna, sposób układania głowy podczas leżenia, czynności fizjologiczne typu ziewanie, kasłanie itd., mimika […], autobadanie, autoeksperymentowanie i autozabawy orofacjalne, które konstytuują wraz z układem nerwowym ruchową bazę mowy w okresie prenatalnym i postnatalnym”¹, stanowią przedmiot zainteresowania terapeutów miofunkcjonalnych. 

Zaburzenia miofunkcjonalne

Zaburzenia miofunkcjonalne nie znają wieku, rasy ani języka. Występować mogą we wszystkich kulturach, grupach wiekowych, zakątkach świata, jako że są ściśle związane z funkcjonowaniem układu stomatognatycznego, stanowiącego wszakże element układów oddechowego, pokarmowego, fonacyjnego, artykulacyjnego. Pacjentem miofunkcjonalnym może zatem być zarówno noworodek, niemowlę, dziecko, nastolatek, jak i dorosły, a nawet osoba starsza. Zaburzenia miofunkcjonalne występować mogą u pacjentów neurotypowych oraz pacjentów z wyzwaniami rozwojowymi. 
Zaburzenia miofunkcjonalne podzielić można ze względu na przyczyny ich występowania, ich symptomy, objawy w przebiegu poszczególnych funkcji biologicznych w obrębie narządu żucia, a także ze względu na grupy wiekowe pacjentów, u których występują. 
W poniższym opracowaniu zaprezentowany zostanie podział zaburzeń miofunkcjonalnych ze względu na ich wpływ na przebieg poszczególnych funkcji prymarnych. 
Objawa...