Terapia dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym

Mózgowe porażenie dziecięce – definicje

Przez określenie mózgowe porażenie dziecięce (MPD) należy rozumieć „niepostępujące zaburzenia czynności będącego w rozwoju ośrodkowego układu nerwowego, a zwłaszcza ośrodkowego neuronu ruchowego, powstałe w czasie ciąży, porodu lub w okresie okołoporodowym” (Michałowicz 2001). Według Romana Michałowicza, mózgowe porażenie dziecięce nie stanowi określonej, odrębnej jednostki chorobowej, lecz jest różnorodnym etiologicznie i klinicznie zespołem objawów chorobowych, a co się z tym ściśle łączy, także z różnym obrazem anatomopatologicznym.
Maria Borkowska z kolei stwierdza, że mózgowe porażenie dziecięce jest to „zbiorcze pojęcie obejmujące trwałe, lecz niezmieniające się różnorodne zaburzenia napięcia mięśni, czynności ruchowych i postawy wywołane uszkodzeniem mózgu lub nieprawidłowościami w jego rozwoju nabytymi w okresach: życia wewnątrzłonowego, okołoporodowym lub wkrótce po urodzeniu” (Borkowska 2001). Podobnie Zbigniew Łosiowski wyjaśnia to pojęcie, które według niego obejmuje „różnorodne, zmieniające się wraz z wiekiem zaburzenia ruchu i postawy, współistniejące z innymi objawami trwałego uszkodzenia mózgu, znajdującego się w stadium niezakończonego rozwoju, a więc zaistniałe przed urodzeniem dziecka, w czasie porodu lub pierwszych trzech latach życia” (Łosiowski 1997). Claudine Amiel-Tison podkreśla natomiast, że mózgowe porażenie dziecięce nie jako choroba, lecz zespół „łączy zaburzenia postawy i ruchów, wynikające z uszkodzenia mózgu o charakterze niepostępującym i ostatecznym, jakie wystąpiło w okresie rozwoju mózgu” (Amiel-Tison 2008).
Dotychczas nie opracowano „idealnej” definicji określającej mózgowe porażenie dziecięce. Dzieje się tak ze względu na ogromną różnorodność objawów i różny stopień ich nasilenia, a także z powodu charakteryzujących to schorzenie zlicznych współistniejących zaburzeń i nieprawidłowości.
Wiele kontrowersji i najżywszą dyskusję budzą tzw. nabyte formy MPD, te powstałe już po porodzie. Brak jest jasnego stanowiska w sprawie granicy wieku, w jakim może się ujawnić omawiany zespół chorobowy. Zdaniem jednych autorów, może on się manifestować do 1. m.ż., według innych – do 1. r.ż. Najczęściej za granicę przyjmuje się 2–3 r.ż., ponieważ w tym okresie ośrodkowy układ nerwowy (OUN) osiąga już znaczny stopień morfologicznej dojrzałości. Są jednak autorzy, którzy podnoszą tę granicę do 4., a nawet 15. r.ż. (Michałowicz, Ślenzak 1985), co jest, oczywiście, zwykłym nieporozumieniem, jeśli weźmie się pod uwagę definicję omawianego zespołu.

Mowa dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym

Znaczenie mowy w życiu każdej jednostki ludzkiej jest ogromnie ważne i niepowtarzalne, w kontekście funkcjonowania zarówno psychoemocjonalnego, jak i społecznego.
Każde dziecko ma wrodzoną potrzebę kontaktu z ludźmi – także dzieci z uszkodzonym układem nerwowym. Wykorzystując gotowość do wymiany spojrzeń, uśmiechów, uczuć, można i trzeba nawiązywać z dzieckiem kontakt, nawet jeżeli ruchowa i werbalna strona tego kontaktu jest trudna. Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie dzieci opanowują mowę, tj. system gra...