Artykulacja polega na takim ukształtowaniu akustycznej fali głosowej lub powietrza wydychanego, aby powstał zespół charakterystycznych zjawisk dźwięcznych lub bezdźwięcznych, które będą służyły przekazywaniu treści informacyjnych. Jest ona realizowana przez motorykę obwodowego narządu mowy. Artykulacja jest więc mechanizmem tworzenia fonemów w obwodowym narządzie mowy, przy czym przy głoskach dźwięcznych zachodzi ścisłe współdziałanie z narządem głosu1. Głoski języka polskiego, tak jak wszystkich języków indoeuropejskich, należą do dźwięków ekspiracyjnych, czyli tworzonych na wydechu. Tradycyjnie zaburzenia artykulacji, niezależnie od przyczyny, określa się mianem dyslalii. W polskiej logopedii istnieje wiele definicji dyslalii. Miroslav Seeman2 wyróżnia dwie grupy dyslalii:
POLECAMY
- dyslalię czynnościową, która rozwija się z fizjologicznych, rozwojowych zaburzeń artykulacji, przy czym najczęściej czynnikiem sprzyjającym jest opóźnienie rozwoju psychoruchowego,
- dyslalię organiczną.
Według Leona Kaczmarka3, dyslalia to wada wymowy, którą – w zależności od przyczyny – można podzielić na:
- audiogenną, uwarunkowaną dysfunkcją układu słuchowego (niedosłuch, zaburzenia słuchu fonematycznego),
- mechaniczną, czyli dysglosję spowodowaną uszkodzeniami obwodowego narzą...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 6 wydań magazynu "Forum Logopedy"
- Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online
- Możliwość pobrania materiałów dodatkowych
- ...i wiele więcej!
