Rola hipoterapii w procesie usprawniania komunikacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną

Koncepcja połączenia logopedii i hipoterapii 

W zespole hipoterapeutów logopeda pracuje z pacjentami, u których komunikacja jest najsilniej zaburzoną sferą funkcjonowania, lub z osobami, dla których z różnych przyczyn usprawnianie procesu komunikacji jest priorytetem w terapii.
Należy pamiętać, że nie każde zaburzenie mowy może być poddane terapii na koniu. Zwykle jej rozpoczęcie powinno odbyć się w gabinecie. Wtedy można przeprowadzić szczegółową diagnozę logopedyczną oraz wywiad, a pacjent zyskuje komfortowe warunki do wdrożenia się w proces usprawniania mowy. Aby terapia mogła przynosić efekty, konieczna jest akceptacja konia przez małego pacjenta. Proponując dziecku lub osobie dorosłej terapeutyczną jazdę konną, trzeba uwzględnić wszystkie przeciwwskazania. Szczególnie uważnie należy przeprowadzić wywiad z rodzicami dzieci ze złożonymi formami niepełnosprawności, a takie występują często u osób z niepełnosprawnością intelektualną.

Zalety hipoterapii logopedycznej osób niepełnosprawnych intelektualnie 

Często u osób niepełnosprawnych intelektualnie występują złożone zaburzenia rozwoju emocjonalnego, sprawności ruchowej, umiejętności funkcjonowania społecznego, poziomu rozwoju komunikacji, integracji sensorycznej i inne. Dlatego osoby te mogą czerpać z hipoterapii korzyści nie tylko w ramach usprawniania jednej sfery, np. mowy, ale globalnie. Hipoterapia jest bowiem formą wieloprofilowej rehabilitacji osób niepełnosprawnych, która swoją specyfikę zawdzięcza obecności konia w roli współterapeuty oraz wykorzystaniu jego wielopłaszczyznowego oddziaływania na pacjenta.

Koń może być wyjątkowo praktycznym „stanowiskiem” terapeutycznym. Jego zad może zastępować materac. Kłoda (czyli tułów) zwierzęcia przypomina kształtem i właściwościami piłkę terapeutyczną, a sięganie do uszu po grzywie to zadanie podobne do wspinania się. Ruch konia idącego stępem wprowadza pacjenta leżącego na nim na brzuchu w ruchy zbliżone do pełzania. Gdy pacjent opiera się na rękach i kolanach – wykonuje ruchy zbliżone do czworakowania, natomiast pacjent siedzący – ruchy podobne do chodzenia (trójwymiarowe noszenie bioder). Trudno o inne tak wielofunkcyjne „narzędzie” terapii.

Rytmiczność chodu może być pomocna w pracy z osobami jąkającymi się i w pewnym stopniu zastąpić wystukiwanie sylab dłonią (wg metody K. Sz...