Mutyzm wybiórczy w Polsce i na świecie

Mutyzm wybiórczy – podstawowe informacje

Mutyzm wybiórczy to zaburzenie wieku dziecięcego o podłożu lękowym. Jego specyfika polega na niemożności mówienia w niektórych sytuacjach społecznych. W innych sytuacjach dziecko jest w stanie mówić w sposób adekwatny do swojego wieku. Obecnie króluje pogląd, że dziecko rodzi się z predyspozycjami lękowymi wynikającymi z podatności układu nerwowego. Stają się one bardziej zauważalne dopiero w wieku kilku lat w towarzystwie jakichś ważnych wydarzeń w życiu dziecka, takich jak pójście do przedszkola (Black i Uhde 1995).

Częstotliwość występowania tego zaburzenia to, według „Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry” z 2002 r., 7 dzieci na 1000 (Bergman, Piacentini, McCracken 2002), jednak wartość ta może być zaniżona. Często zdarza się, że jest ono zbyt rzadko identyfikowane, np. z powodu bagatelizowania jego objawów, trudności z identyfikacją objawów ujawniających się tylko w niektórych okolicznościach (np. w szkole), czy wskutek izolacji rodziny. Mutyzm selektywny dotyczy częściej dziewczynek niż chłopców w proporcji od 1,5:1 do 2,1:1 
(Kristensen 2002).

Według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 kryteria diagnostyczne mutyzmu selektywnego F 94.0 są następujące: 

• ekspresja i rozumienie języka przez dziecko w granicach dwóch odchyleń standardowych,
• możliwa jest do potwierdzenia niemożność mówienia w specyficznych sytuacjach, w których mówienie jest od dziecka oczekiwane, pomimo mówienia w innych sytuacjach,
• czas trwania zaburzenia przekracza 4 tygodnie, 
• zaburzenia nie wyjaśnia brak znajomości języka mówionego wymaganego w sytuacjach społecznych, w których występuje niemożność mówienia.

Mutyzm – historia

Mutyzm i jego objawy został opisany na podstawie trzech przypadków po raz pierwszy przez niemieckiego lekarza Adolfa Kussmala i nazwany aphasia volenteria, czyli afazja dobrowolna. Nazwa sugerowała, że dzieci świadomie nie mówi...