Jak diagnozować i leczyć Autyzm?

Niepełnosprawność dziecka powoduje zmiany w funkcjonowaniu całej rodziny. Rodzice w takiej sytuacji przyjmują różne postawy, nie zawsze jest to oczekiwana postawa opiekuńcza i wspierająca. Po otrzymaniu diagnozy często nie potrafią poradzić sobie z sytuacją, reagując wycofaniem się z kontaktów z dzieckiem. Zdaniem wielu terapeutów rodzinnych, jeśli dziecko prezentuje zaburzenia, to zawsze w rodzinie występują trudności małżeńskie. To głównie na rodzicach spoczywać będzie cały proces wychowawczo-rehabilitacyjny. Jeżeli rodzina nie obejmie w sposób właściwy opieki nad dzieckiem z deficytem, jego proces rozwoju zaburzy się jeszcze intensywniej, szczególnie w zakresie interakcji społecznych. Dlatego system wczesnej interwencji powinien również obejmować opieką najbliższe środowisko dziecka niepełnosprawnego, ponieważ pozytywna wspierająca postawa rodziców oraz umiejętności prawidłowej opieki będą jednym z niezbędnych warunków nabywania nowych kompetencji i lepszego funkcjonowania dziecka.

W deficytach rozwojowych u dzieci trafna diagnostyka musi opierać się nie tylko na faktycznym określeniu schorzenia, ale również na wykluczeniu schorzeń dających podobne objawy. Szczególnie trudne diagnostycznie u małych dzieci są Całościowe Zaburzenia Rozwoju, które mogą w konsekwencji zostać rozpoznane jako ciężkie zaburzenie rozwoju, jakim jest autyzm, czy zaburzenie funkcjonowania społecznego pod postacią Zespołu Aspergera. Proces diagnozy autyzmu i Zespołu Aspergera współcześni specjaliści opierają na dwóch opracowaniach: klasyfikacji DSM-IV z 1994 roku, opracowanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, oraz Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, opracowanej przez WHO, g...