Dziecko z dyslalią anatomiczną i słuchową

Termin „dyslalia” bywa różnie objaśniany, chociażby ze względu na nacisk na poszczególne kryteria: czy to ilościowe, czy jakościowe, czy też przyczynowe i wiele innych. Według Ireny Styczek, dyslalia to opóźnienie w przyswajaniu sobie języka na skutek opóźnionego wykształcenia się funkcji pewnych struktur mózgowych. Inną definicję przedstawia Genowefa Demelowa, która twierdzi, że jest to nieprawidłowość w realizacji jednej głoski, kilku głosek, a nawet wszystkich lub niemal wszystkich od razu, tzw. bełkot. Zachowane są rytm, melodia, akcent, ale mowa jest zatarta, mało zrozumiała lub zupełnie niezrozumiała. Halina Spionek uważa, że dyslalia nie jest jednostką chorobową, lecz zespołem objawów wywołanych różnymi czynnikami.

Z punktu widzenia praktyka, który w możliwie jak najmniejszej liczbie słów chce zawrzeć istotę omawianego zjawiska, najbardziej przemawia do mnie stwierdzenie, że dyslalia to zaburzenia mowy polegające na nieprawidłowej realizacji fonemów, biorąc pod uwagę zazwyczaj ustalone normy społeczne. Zaburzenia te są spowodowane wadami w ukształtowaniu lub uszkodzeniom peryferyjnych organów artykulacyjnych i dotyczą tylko aspektu artykulacyjnego języka.

Dyslalia to zaburzenia mowy polegające na nieprawidłowej realizacji fonemów, biorąc pod uwagę zazwyczaj ustalone normy społeczne. Zaburzenia te są spowodowane wadami w ukształtowaniu lub uszkodzeniem peryferyjnych organów artykulacyjnych i dotyczą tylko aspektu artykulacyjnego języka.

Ponieważ większość moich podopiecznych należy do grupy wiekowej 6–10 lat, niezbyt często trafiają do mnie do szkoły (w przeciwieństwie do przychodni) osoby z dyslalią wieloraką. Zazwyczaj dzieci rozpoczynające edukację szkolną korzystały już wcześniej z terapii logopedycznej, np. w przedszkolu, co zazwyczaj daje pozytywne efekty, zwłaszcza gdy wcześniej mowa była mocno zaburzona.

Pierwszy kontakt z dzieckiem

Damian zwrócił uwagę już podczas badań przesiewowych. Większość dzieci, pytana o ulubione zwierzęta, zajęcia lub członków rodziny, z chęcią dawała się wciągać w dyskusję. Niestety, chłopiec był bardzo niechętny do udzielania jakichkolwiek odpowiedzi. Niemniej jednak te zdania, które zostały przez Damiana wypowiedziane, nie pozostawiały żadnych wątpliwości co do konieczności wykonania pogłębionej diagnozy logopedycznej oraz przeprowadzenia wywiadu z rodzicami, a także zlecenia badań dodatkowych. Poza tym chłopiec sprawiał wrażenie bardzo wątłego, bladego i wystraszonego.

Wywiad z rodzicami i środowiskiem

Podczas wywiadu z mamą udało mi się uzyskać wiele istotnych informacji. Chłopiec urodził się po terminie, drogą cesarskiego cięcia...